Μιχάλης Κυριακίδης
Με την ανακοίνωση σήμερα του κόμματος Κατσέλη – Καστανίδη, απλώνεται το πολιτικό σκηνικό, με μια σειρά κομμάτων που γέννησε η οικονομική κρίση. Το κόμμα Καμμένου που προηγήθηκε, συγκεντρώνει τους «αγανακτισμένους» της δεξιάς. Νέα κόμματα, που συμμετέχουν στη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» συμμαχία και προσπαθούν να καρπωθούν τη λαϊκή αγανάκτηση και θυμό για τα σκληρά μέτρα που επέβαλαν τα μνημόνια. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για κόμματα διαμαρτυρίας που έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα στο χώρο της «παραδοσιακής» Αριστεράς. «Αγανακτούν», καταγγέλλουν και διαμαρτύρονται. Έως εκεί. Δεν προτείνουν τίποτε, ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάνουν προτάσεις χωρίς αντίκρισμα, χωρίς σχεδιασμό, σε επίπεδο καφενείου, καθώς γνωρίζουν ότι δεν θα κληθούν ποτέ να τις υλοποιήσουν. Κάποιοι άλλοι θα «τραβήξουν» το κουπί.
Έως εδώ, η υπόθεση δεν θα είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία. Ωστόσο, φαίνεται πως υπάρχει κίνδυνος, τα πράγματα να είναι πολύ πιο σοβαρά.
Δημιουργήθηκε στα αριστερά και τα δεξιά του πολιτικού χάρτη, ένα κίνημα «αγανακτισμένων», όχι με την αυθόρμητη έως ένα βαθμό μορφή που γνωρίσαμε το περασμένο καλοκαίρι, αλλά περισσότερο οργανωμένο, που διεκδικεί να εκφραστεί πολιτικά μέσα στη Βουλή, με κύριο χαρακτηριστικό τον αντιευρωπαϊσμό, το «ανάδελφο» έθνος, τον εθνικό αυτισμό.
Χωρίς ισοπεδωτική διάθεση, πρέπει να παρατηρήσουμε πως σε όποια πλευρά του πολιτικού χάρτη και εάν βρίσκονται, οι πολιτικές αυτές εκφράσεις του «κινήματος των αγανακτισμένων» τέμνονται σε πολλά σημεία.
Στα δεξιά του πολιτικού μας χάρτη, παρατηρείται συνωστισμός κομμάτων που πρέπει να προβληματίσουν κάθε δημοκρατικό πολίτη. Δίπλα στο κόμμα του Καρατζαφέρη, έρχεται να προστεθεί το κόμμα Καμμένου, ενώ διεκδικεί είσοδο στη Βουλή και η «Χρυσή Αυγή».
Τις εικόνες οπαδών της «Χρυσής Αυγής», που μοίραζαν στους δρόμους φυλλάδια και την εφημερίδα τους, τις συναντάμε όλο και πιο συχνά. Άντρες, παιδιά και γυναίκες, χωρίς σβάστικες και αλυσίδες… Μια εικόνα φυσιολογικών ανθρώπων, που μπορεί να μας «αποκοιμίσει», αλλά που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ανατριχιαστικό. Μου θύμισε την ταινία «Τα παιδιά του Σουίνγκ» (SWING KIDS), όπου, στις πρώτες σκηνές, νεαροί «χαριτωμένοι» ναζί μοίραζαν φυλλάδια στους δρόμους, χωρίς να κινούν στους ανέμελους γερμανούς τις υποψίες για το τι πρόκειται να έρθει.
Αυτήν την περίοδο που το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό, που ο συνωστισμός στα δεξιά της Δεξιάς μεγαλώνει, δημιουργώντας μια επικίνδυνη μάζα, οι πολίτες και τα προοδευτικά κόμματα θα πρέπει να προβληματιστούν, να κινητοποιηθούν, να εγκαταλείψουν τον κλασσικό «προοδευτικό» αυτισμό τους και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για πραγματική προοδευτική διέξοδο μέσα στην Ευρώπη.
Δημοσιέυτηκε στις 14/03/2012 στη «Μεταρρίθμιση»
Με την ανακοίνωση σήμερα του κόμματος Κατσέλη – Καστανίδη, απλώνεται το πολιτικό σκηνικό, με μια σειρά κομμάτων που γέννησε η οικονομική κρίση. Το κόμμα Καμμένου που προηγήθηκε, συγκεντρώνει τους «αγανακτισμένους» της δεξιάς. Νέα κόμματα, που συμμετέχουν στη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» συμμαχία και προσπαθούν να καρπωθούν τη λαϊκή αγανάκτηση και θυμό για τα σκληρά μέτρα που επέβαλαν τα μνημόνια. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για κόμματα διαμαρτυρίας που έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα στο χώρο της «παραδοσιακής» Αριστεράς. «Αγανακτούν», καταγγέλλουν και διαμαρτύρονται. Έως εκεί. Δεν προτείνουν τίποτε, ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάνουν προτάσεις χωρίς αντίκρισμα, χωρίς σχεδιασμό, σε επίπεδο καφενείου, καθώς γνωρίζουν ότι δεν θα κληθούν ποτέ να τις υλοποιήσουν. Κάποιοι άλλοι θα «τραβήξουν» το κουπί.
Έως εδώ, η υπόθεση δεν θα είχε καμιά ιδιαίτερη σημασία. Ωστόσο, φαίνεται πως υπάρχει κίνδυνος, τα πράγματα να είναι πολύ πιο σοβαρά.
Δημιουργήθηκε στα αριστερά και τα δεξιά του πολιτικού χάρτη, ένα κίνημα «αγανακτισμένων», όχι με την αυθόρμητη έως ένα βαθμό μορφή που γνωρίσαμε το περασμένο καλοκαίρι, αλλά περισσότερο οργανωμένο, που διεκδικεί να εκφραστεί πολιτικά μέσα στη Βουλή, με κύριο χαρακτηριστικό τον αντιευρωπαϊσμό, το «ανάδελφο» έθνος, τον εθνικό αυτισμό.
Χωρίς ισοπεδωτική διάθεση, πρέπει να παρατηρήσουμε πως σε όποια πλευρά του πολιτικού χάρτη και εάν βρίσκονται, οι πολιτικές αυτές εκφράσεις του «κινήματος των αγανακτισμένων» τέμνονται σε πολλά σημεία.
Στα δεξιά του πολιτικού μας χάρτη, παρατηρείται συνωστισμός κομμάτων που πρέπει να προβληματίσουν κάθε δημοκρατικό πολίτη. Δίπλα στο κόμμα του Καρατζαφέρη, έρχεται να προστεθεί το κόμμα Καμμένου, ενώ διεκδικεί είσοδο στη Βουλή και η «Χρυσή Αυγή».
Τις εικόνες οπαδών της «Χρυσής Αυγής», που μοίραζαν στους δρόμους φυλλάδια και την εφημερίδα τους, τις συναντάμε όλο και πιο συχνά. Άντρες, παιδιά και γυναίκες, χωρίς σβάστικες και αλυσίδες… Μια εικόνα φυσιολογικών ανθρώπων, που μπορεί να μας «αποκοιμίσει», αλλά που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ανατριχιαστικό. Μου θύμισε την ταινία «Τα παιδιά του Σουίνγκ» (SWING KIDS), όπου, στις πρώτες σκηνές, νεαροί «χαριτωμένοι» ναζί μοίραζαν φυλλάδια στους δρόμους, χωρίς να κινούν στους ανέμελους γερμανούς τις υποψίες για το τι πρόκειται να έρθει.
Αυτήν την περίοδο που το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό, που ο συνωστισμός στα δεξιά της Δεξιάς μεγαλώνει, δημιουργώντας μια επικίνδυνη μάζα, οι πολίτες και τα προοδευτικά κόμματα θα πρέπει να προβληματιστούν, να κινητοποιηθούν, να εγκαταλείψουν τον κλασσικό «προοδευτικό» αυτισμό τους και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για πραγματική προοδευτική διέξοδο μέσα στην Ευρώπη.
Δημοσιέυτηκε στις 14/03/2012 στη «Μεταρρίθμιση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου