Η ζωή μας με την τρόικα

Έχει γίνει πλέον συνήθεια η ζωή μας με την τρόικα. Η ανά τρίμηνο επίσκεψή των Πολ Τόμσεν, Ματίας Μορς και Κλάους Μαζούχ και οι εξετάσεις που δίνουμε, είναι ένα τεστ αξιοπιστίας. Αυτό που ουσιαστικά ελέγχεται είναι κατά πόσον είμαστε ένα αξιόπιστο κράτος, που τηρεί και υλοποιεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Αλλά όχι μόνον αυτό. Αυτό που εξετάζουν οι δανειστές μας είναι κατά πόσον αυτό το υπερτροφικό δημόσιο που χτίσαμε τα τελευταία 40 χρόνια, έχει στοιχειώδη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα. Η συζήτηση για το «χαράτσι», είναι χαρακτηριστική περίπτωση για την οποία δεν πρέπει να είμαστε καθόλου υπερήφανοι.

ΕΡΤ: Ώρα για ριζική αναδιοργάνωση

Η παραίτηση του Νίκου Σίμου από τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ, αλλά και όσα προηγήθηκαν, κάνουν επιτακτική την ανάγκη να δει η Πολιτεία με περισσότερη σοβαρότητα την υπόθεση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Ο Τέλης Σαμαντάς, μέλος του ΔΣ, σε δήλωσή του περιγράφει με πολύ σαφή τρόπο τι συμβαίνει  στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα: «Η παντελής έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου για την ανάπτυξη της Δημόσιας Τηλεόρασης στην παρούσα, δύσκολη συγκυρία, η ελλιπής διοίκηση της εταιρείας με αποτέλεσμα να αποκτούν εκρηκτικές διαστάσεις τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, η παράλυση την οποία παρουσιάζουν κρίσιμοι τομείς όπως της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών, οι διαδοχικές αλλαγές στη Γενική

Η ΕΣΗΕΑ σε επικίνδυνα παιχνίδια

Αφορμή γι’ αυτό το οργισμένο σχόλιο, είναι η απαράδεκτη απεργία που κήρυξαν ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ σε όλα τα ΜΜΕ, την ημέρα επίσκεψης στη χώρα μας ενός πολύ σημαντικού ηγέτη της ΕΕ, του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ. Ενός ηγέτη που έδειξε από την αρχή την αλληλεγγύη του στην Ελλάδα και συνέβαλε, κατά κοινή αποδοχή, πάρα πολύ, ώστε η χώρα μας να αρχίσει να ανακτά την αξιοπιστία της και να έχει ελπίδες να ορθοποδήσει…

Κυβέρνηση εφ΄όλης της ύλης

Τα δύο κείμενα των δύο τακτικών συνεργατών της «Μεταρρύθμισης», του Ριχάρδου Σωμερίτη και της Αγγελικής Σπανού, αποτελούν πραγματικό «σήμα κινδύνου» για τα κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά. Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, όπως εξάλλου κάνουν και οι δύο αρθρογράφοι, πως η συμμετοχή στην κυβέρνηση είναι όχι απλώς σωστή, αλλά και γενναία απόφαση που έβαλε μπροστά τη σωτηρία της χώρας, έναντι των όποιων μικροκομματικών συμφερόντων.

Τα βρώμικα χέρια της «Χρυσής Αυγής»

Ο αρχηγός της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής»,  αφού χαιρέτησε ναζιστικά, στέλνοντας το στίγμα προς πάσα κατεύθυνση, των ιδεολογικών προτιμήσεων του, καθώς και του κόμματός του, υποστήριξε πως «τα χέρια αυτά είναι καθαρά».

Είναι σαφής ο στόχος του. Να παρουσιάσει τον εαυτό του και τους ομοίους του «καθαρούς» σε αντίθεση με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται πως αυτό ήταν και το επιχείρημα των χουντικών, οι οποίοι, όπως βέβαια αποδείχτηκε εκ των υστέρων, εκτός του ότι έβαλαν στο «γύψο» τις ελευθερίες των Ελλήνων, ήταν βουτηγμένοι στη διαφθορά.

Πού κάνει λάθος ο κ. Φούχτελ;

Όταν ξεκίνησα την δημοσιογραφική μου σταδιοδρομία στη Σουηδική Ραδιοφωνία, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ίσχυε το εξής: Όταν, ως ρεπόρτερ, έπρεπε να φύγω εκτός έδρας, η υπηρεσία μου έδινε ένα επαγγελματικό μαγνητόφωνο (πανάκριβο), ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο και τα έξοδά μου για την αποστολή. Όταν επέστρεφα, είχα στο γραφείο μου ένα επαγγελματικό μαγνητόφωνο όπου έκανα το μοντάζ των συνεντεύξεών μου και ετοίμασα το ρεπορτάζ μου. Ανέβαινα στο στούντιο για το τελικό μοντάζ, εφόσον χρειαζόταν.

Οι συντεχνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατία

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, έκρινε ομόφωνα (44 δικαστές) αντισυνταγματικές τις νέες περικοπές των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών. Είναι σαν να βάζεις τον Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ, να αποφασίσει εάν είναι σωστή η μείωση των προνομίων του. Η διαφορά είναι πως ο Άρειος Πάγος είναι εξαιρετικά σημαντικός θεσμός για τη Δημοκρατία και η όποια απόφασή του, έχει μεγάλη σημασία και συνέπειες στη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα μέλη του, δεν άντεξαν στον πειρασμό και δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Λειτούργησαν συντεχνιακά, κρυπτόμενα πίσω από νομικά επιχειρήματα. Κατ’ αυτούς, είναι συνταγματικό να κόβονται μισθοί και συντάξεις των απλών ανθρώπων, αλλά αντισυνταγματικό να μειώνονται οι δικές τους αποδοχές που βρίσκονται στα ρετιρέ. Κρίμα!

Προσοχή, το δάσος!

Είναι αλήθεια πως πάρα πολλοί από εμάς που ψηφίσαμε ΔΗΜΑΡ, ή παρακολουθούμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το σημαντικό άλμα που κάνει ως κόμμα της ελληνικής Αριστεράς, με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, ζούμε τις τελευταίες ημέρες σε «αναμμένα κάρβουνα».

Είναι αλήθεια, επίσης, πως αν και όλοι διαπιστώναμε πως δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών, ούτε εμείς οι ίδιοι  έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει στην πράξη η κουλτούρα αυτή. Ότι  δηλαδή, η συνύπαρξη σε μια κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων, όχι απλώς με διαφορετικά προγράμματα, αλλά και με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πολύ περισσότερο σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Η συνεργασία δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες, ίσως και πολύ μεγάλες.

Η επίσκεψη Μέρκελ και οι ελληνικοί μύθοι

Δεν ξέρω εάν ισχύει για άλλους λαούς, αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε περάσει στο DNA μας τον μύθο του Άη Βασίλη, αλλά και της κακιάς μάγισσας. Μάλιστα, έχει γίνει καθημερινό βίωμά μας, τουλάχιστον τα τελευταία αυτά χρόνια της κρίσης.

Όλα τα κακά της μοίρας, τα αποδώσαμε στην κακιά μάγισσα, που πολύ συχνά έχει το όνομα Μέρκελ, ενίοτε και άλλα ονόματα στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. (Υπάρχουν και οι ντόπιοι συνεργάτες της κακιάς  μάγισσας, που πρόσφατα ονομάζονται και «μερκελίστες»). Ο μύθος αυτός είναι πολύ βολικός για να αθωωθούμε από τα δικά μας λάθη και τις  παραλείψεις μας. Παράλληλα, αποφεύγουμε να προσεγγίσουμε με πολιτικούς όρους, τις πολιτικές που εφαρμόζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι συμπληγάδες προς την έξοδο από την κρίση

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.Από τη μια ο άκρατος και προσοδοφόρος σε ψήφους λαϊκισμός. Και από την άλλη, μια στυγνή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που εκφράζεται μέσω της τρόικας, που δεν είναι απλώς πολιτική σκληρής λιτότητας, αλλά μία αντιαναπτυξιακή, υφεσιακή συνταγή που ανακυκλώνει και τελικά βαθαίνει την κρίση. Η σωστή θέση ότι χρειάζεται σταθερότητα προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη, στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή της μετατρέπεται σε στραγγάλισμα κάθε προοπτικής ανάπτυξης.