Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

Οι λογοκριτές της ΕΣΗΕΑ και η ευθύνη των δημοσιογράφων

Ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, στο προοίμιό του αναφέρει πως ο Κώδικας Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των δημοσιογράφων-μελών της Ε.Σ.Η.Ε.Α. έχει στόχο:
«Να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία επ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας».

Η Δικαιοσύνη ήταν αλλού

Άλλη μια φορά παρακολουθήσαμε στη Βουλή -όσοι αντέξαμε… Το σημείωμα αυτό γράφεται στις 3 τα ξημερώματα- ένα γνωστό έργο κοκορομαχιών και μάχης εντυπώσεων.
Οι απόπειρες τόσο του Σταύρου Θεοδωράκη, όσο και της Φ. Γεννηματά να επικεντρώσουν  την συζήτηση στα θέματα της Δικαιοσύνης, έπεσαν στο κενό, καθώς οι δύο μονομάχοι Αλ. Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξαν  να αγνοήσουν το θέμα για το οποίο κλήθηκε η Βουλή και να αναλωθούν σε ένα σήριαλ καταγγελιών ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς να απαντούν επί της ουσίας.

Πιπέρι στο στόμα

Και ξαφνικά, εκεί που ζούσαμε ευτυχισμένοι και χωρίς προβλήματα, μας προέκυψε «μακεδονικό» και τάραξε την γαλήνη όλης της χώρας. Μια υπόθεση που ενώ μας ταλαιπωρεί εδώ και 25 χρόνια και κοντεύαμε να την ξεχάσουμε, τα καταφέραμε έτσι ώστε να μην εκπληρωθεί το ρηθέν του γηραιού Μητσοτάκη.
Να λοιπόν που «έσκασε» πάλι μπροστά μας, διότι ένας υπουργός ο οποίος κατέχει ένα από τα πιο κρίσιμα χαρτοφυλάκια αυτή την περίοδο και χειρίζεται το καυτό θέμα του προσφυγικού, είχε το θράσος να του ξεφύγει -εν τη ρύμη του λόγου του- και να αποκαλέσει τη γειτονική μας χώρα

H Κύπρος κι εμείς

Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που μπήκε στα μνημόνια, και συμπληρώνει ήδη 6 χρόνια στο καθεστώς αυτό. Ακολούθησαν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, και η Ισπανία και η Κύπρος.
Όλες αυτές οι χώρες βρίσκονται πλέον και επισήμως εκτός μνημονίων και πέρασαν από την οικονομική μέγγενη στην κανονικότητα, παρά τα όποια οικονομικά προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Μπορούν δηλαδή να δανείζονται – εφόσον το χρειαστούν από τις αγορές και – κυρίως δεν χρειάζονται την οικονομική στήριξη της ΕΕ και του ΔΝΤ για να μπορούν να επιβιώσουν.

Η γάτα, τα εξώδικα και ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού

Εάν διαβάσει κανείς το βιογραφικό, τις απόψεις, τις γνώσεις της ελληνικής γλώσσας, καθώς και τις… αδυναμίες σε τηλεπερσόνες που έχει ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του πρωθυπουργού μας, κατανοεί πλήρως την κατάσταση στην οποία οδήγησε τη χώρα η πολιτική στρατηγική του. Το όνομα του νέου συμβούλου στρατηγικού σχεδιασμού, ο οποίος ενισχύει την ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου, είναι Νίκος Καρανίκας και βρίσκεται, τουλάχιστον επισήμως, στο team των συμβούλων του πρωθυπουργού από τις 26 Φεβρουαρίου 2016.

Υπάρχει ελπίδα;

Ένα από τα ποιο ενδιαφέροντα στοιχεία της τελευταίας δημοσκόπησης- της MRB, είναι πως  το 17% των πολιτών  στο ερώτημα ποιο κόμμα θα ψηφίσουν απαντά «κανένα κόμμα» και «άλλο κόμμα».
Ένα δεύτερο, επίσης, ενδιαφέρον στοιχείο της ίδιας δημοσκόπησης, αλλά και άλλων- προηγούμενων των τελευταίων εβδομάδων, είναι πως ο χώρος που βρίσκεται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, δηλαδή (Προοδευτική Συμπαράταξη, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων) συγκεντρώνει, μόλις 12,4%.

Όπισθεν ολοταχώς…

Η πρόθεση είναι σαφής. Στόχος της κυβέρνησης που κυβερνλα στο όνομα της Αριστεράς με ολίγη ακροδεξιά (ΑΝΕΛ), είναι ο πλήρης έλεγχος της ενημέρωσης στα πρότυπα των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Από την τηλεόραση έως το διαδίκτυο.

Αποκαλύπτεται καθημερινά, τόσο από τις δηλώσεις υπουργών και άλλων στελεχών, όσο και από συγκεκριμένες πράξεις της κυβέρνησης.

Τα αδιέξοδα και οι… οχτροί

Μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης από τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, ο πρωθυπουργός  και η κυβέρνησή του οδήγησαν για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο τη χώρα σε αδιέξοδο.
Η πρώτη ήταν η περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης, όπου μετά από την λεγόμενη «σκληρή διαπραγμάτευση», η χώρα έφτασε κοντά στην έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, μπήκε στο καθεστώς των capital controls και δέχθηκε τεράστιο πλήγμα, η ήδη πληγωμένη οικονομία της.

Αναζητώντας την αλήθεια για το Ασφαλιστικό

Τι τελικά σημαίνει η πρόταση του κ. Κατρούγκαλου και της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό; Θα έχουμε μειώσεις συντάξεων ή αυξήσεις; Θα υπάρξουν μειώσεις στις νέες συντάξεις, θα παραμείνουν οι ίδιες ή σε ορισμένες περιπτώσεις θα υπάρξουν μάλιστα και αυξήσεις, όπως διατείνεται η κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση, δια του υπουργού Εργασίας, παρουσίασε  την πρότασή της για το Ασφαλιστικό και αφού κατέγραψε τις πρώτες αντιδράσεις, ξεκίνησε από την επομένη, μια επικοινωνιακή αντεπίθεση χρησιμοποιώντας τις γνωστές και δοκιμασμένες συνταγές του παρελθόντος.

«Τίποτα πιότερο από τη φρίκη δε συνηθίζεται»

«Νέα τραγωδία με πρόσφυγες…» Το ακούμε καθημερινά και πολλές φορές περισσότερες από μια φορά την ημέρα… Για μας τους δημοσιογράφους, έγινε ρουτίνα. Αναζητούμε κάθε φορά μια πιο δυνατή έκφραση, αλλά δεν υπάρχουν. Τις χρησιμοποιήσαμε όλες.
Το ίδιο και οι ακροατές, οι πολίτες, «βομβαρδισμένοι» καθημερινά από τις τηλεοράσεις με τις ίδιες και ίδιες εικόνες, των πνιγμένων παιδιών, των απεγνωσμένων ανθρώπων που μπαίνουν σε σάπιες βάρκες, όμηροι των εμπόρων της ελπίδας, αλλοτριωμένοι από την υπερδόση της φρίκης, δεν αντιδρούν πια.

Εξουσία και ενημέρωση

Να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Καμιά εξουσία δεν συμπαθεί την ελευθερία στην ενημέρωση. Καμιά εξουσία, κυβερνητική ή άλλη, δεν βλέπει τους δημοσιογράφους με καλό μάτι. Όλες οι εξουσίες θέλουν να ελέγχουν την ενημέρωση, διότι γνωρίζουν πως η ενημέρωση είναι κατ’ αρχήν μια πολιτική διαδικασία.
Για το λόγο αυτό, όλα τα ανελεύθερα καθεστώτα επέβαλαν και επιβάλλουν λογοκρισία. Χιλιάδες δημοσιογράφοι είτε δολοφονήθηκαν, είτε φυλακίσθηκαν και εξακολουθούν να φυλακίζονται, επειδή δεν γράφουν και δεν πληροφορούν τους πολίτες, με τον τρόπο που ΄θέλουν τα καθεστώτα αυτά. Το βιώσαμε και στη χώρα μας τα χρόνια της δικτατορίας, αλλά και παλαιότερα.

H «αριστερή» ηθική του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε όσο ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και τώρα που έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, πως έχει το ηθικό πλεονέκτημα. Πως στην φαρέτρα των αξιών του είναι η δικαιοσύνη, η ισονομία, το ενδιαφέρον για τους φτωχούς και αδύναμους και κυρίως ότι έχει αυστηρές ηθικές αρχές, όσον αφορά στη διαχείριση του δημοσίου. Όλα τα παραπάνω, αποτελούσαν κεντρικά στοιχεία στη μάχη για την κατάληψη της εξουσίας.

Ποιος δε θέλει τη συναίνεση;

Πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες ημέρες για την αναγκαιότητα συναίνεσης, κυρίως στο Ασφαλιστικό, με αφορμή την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η οποία απέτυχε παταγωδώς.
Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι εάν ο πρωθυπουργός που κίνησε τις διαδικασίες για την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, επιθυμούσε πραγματικά την συναίνεση σε μια σειρά από σοβαρά εθνικά θέματα  ή απλώς επιδόθηκε για άλλη μια φορά σε ένα παιχνίδι τακτικής, με στόχο όχι την συναίνεση, αλλά την συσπείρωση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, μετά τις διαρροές στην τελευταία κρίσιμη ψηφοφορία.

Τα δύο μεγάλα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

Ο θάνατος και η κηδεία του μεγάλου ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, φέρνει και πάλι στην επιφάνεια δύο μεγάλα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας. Το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και την αποτέφρωση των νεκρών. Δύο, όχι τόσο αθώα ταμπού, καθώς σχετίζονται και με τεράστια συμφέροντα, ιδιωτικά και μη, εκτός από τις ισχυρές πιέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδας, αλλά και την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία παραμένει βαθιά συντηρητική και χωρίς ανοχή του διαφορετικού.

Τα αδιέξοδα και οι κουτοπονηριές του Τσίπρα

Είναι αυτός που έχτισε την πολιτική του καριέρα στον διχαστικό λόγο και στην απόρριψη στοιχειώδους συναίνεσης, από την αρχή της κρίσης. Είναι ο πολιτικός που έχτισε πέτρα- πέτρα το πολιτικό του προφίλ, καταγγέλλοντας όσους ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, ως πουλημένους, μερκελιστές, ξενόδουλους και τσολάκογλου.
Έτσι, μαζί με την παρέα του και με μόνη ιδεολογία το ψέμα και τον λαϊκισμό, «φούσκωσε» το μικρό μπαλόνι του κόμματός του από το 4% στο 36%, γκρεμίζοντας ό,τι έβισκε μπροστά του.
Ούτε πριν από ένα χρόνο, όταν τα πρώτα σημάδια ανάσας από την πολύχρονη κρίση άρχισαν να φαίνονται και η συναίνεση ήταν όσο ποτέ αναγκαία, δεν συγκινήθηκε.