Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

2014- Μια χρονιά με πολλές προσδοκίες και πολλά μυστικά- Το στοίχημα της Κεντροαριστεράς

Σε λίγες ημέρες φεύγει το 2013, μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για τους περισσότερους Έλληνες, που έφτασαν πλέον στα όριά τους.
Το 2014, ελπίζουμε όλοι, ότι θα είναι μια καλύτερη χρονιά, όχι απλώς επειδή πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά επειδή πολλά μηνύματα, έστω και αδρά γεννούν αυτές τις ελπίδες.
Πολλοί ελπίζουν ότι θα έρθει το τέλος των μνημονίων. Και τούτο είναι ένα θέμα που φαίνεται πως συμφωνούν  κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση διότι θεωρεί πως δεν θα χρειάζεται πλέον, η δε αξιωματική αντιπολίτευση, διότι θα έλθει στην εξουσία και θα το καταργήσει…

Και τώρα τι;

Όσοι παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς την πορεία της ΔΗΜΑΡ, η οποία  όταν γεννήθηκε προκάλεσε πολλές προσδοκίες σε όσους πιστεύουμε σε μία μεταρρυθμιστική και κυβερνώσα Αριστερά, δεν εκπλαγήκαμε από τις αποφάσεις του 2ου συνεδρίου της. 
Πολλοί από εμάς είχαμε ήδη απογοητευτεί πολλές φορές  από την  Αριστερά που πιστέψαμε και αγαπήσαμε από τα νεανικά μας χρόνια, καθώς διαπιστώσαμε ότι πάσχει από ανίατο πολιτικό αυτισμό, έχει βαθειά ριζωμένο στο DNAτης τον δογματισμό και τον σταλινισμό και έχει βολευτεί στο ρόλο του διαμαρτυρόμενου, χωρίς  προτάσεις και χωρίς λύσεις.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Ο λαός θέλει, η Κεντροαριστερά μπορεί;

Άλλη μια δημοσκόπηση, αυτή της Κάπα Research δείχνει αυτό που πρέπει να είναι αυτονόητο. Πως ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, ίσως το μεγαλύτερο, διαισθάνεται την ανάγκη εκπροσώπησης του χώρου της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου κέντρου, από έναν νέο φορέα.

Ένα φορέα, που πρέπει να δημιουργηθεί με τη συμμετοχή των δύο κομμάτων που βρίσκονται σε αυτό το χώρο (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), αλλά όχι μόνον. Η μεγάλη αυτή πλειοψηφία των πολιτών, ζητά να γίνει η αποφασιστική υπέρβαση και πιέζει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς, απαλλαγμένο από βαρίδια και νοοτροπίες του παρελθόντος. Ένας τέτοιος κεντροαριστερός φορέας μπορεί να προκαλέσει μια δυναμική ικανή να επαναφέρει στην κοίτη της δημοκρατικής παράταξης ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν σε άλλα κόμματα και να επαναθεμελιώσει σε μια καινούργια βάση την παραταξιακή συνείδηση.

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Το Πολυτεχνείο τότε και σήμερα

Προσωπικά, απέφευγα και αποφεύγω να μιλώ για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αν και ανήκω σ' εκείνη τη γενιά και την περίοδο εκείνη δεν ήμουν αμέτοχος, “ασχολούμενος με τις σπουδές μου”… Στο εξωτερικό όπου βρισκόμουν, συμμετείχα σε αντιδικτατορικές οργανώσεις και στην αντιδικτατορική δράση.
Ανήκω σε αυτούς, που θεωρούν ότι από τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η υπόθεση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χρησιμοποιήθηκε από πάρα πολλούς για ίδιον όφελος, ακόμη και από αυτούς που εκείνη την περίοδο της εξέγερσης «δεν είχαν χρόνο» να ασχοληθούν με την αντίσταση κατά της δικτατορίας.

Ο εφιάλτης του ναζισμού

Τώρα  που καθημερινά αποκαλύπτονται οι θηριωδίες και η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, ίσως όλο και περισσότεροι, ψηφοφόροι της και συμπαθούντες, αρχίζουν να συνειδητοποιούν το μέγεθος της λάθος εκτίμησης και επιλογής τους. Τώρα, πλέον κανείς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ότι δεν ήξερε. Τώρα ξέρουν όλοι. Πως πρόκειται για μια εγκληματική οργάνωση, και μάλιστα όχι από τις κοινές. Μια εγκληματική οργάνωση που διαπνέεται από μια εγκληματική ιδεολογία μίσους, που μόλις πριν από 70 χρόνια αιματοκύλισε την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.

Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας*

Από την ίδρυσή του το νεοελληνικό κράτος, είχε ένα πρόβλημα με την οργάνωσή του και τις μεταρρυθμίσεις. Παρά τις προσπάθειες, κυρίως ξένων με πρώτους του βαυαρούς, να οργανώσουν το νεοσυσταθέν κράτος σε ευρωπαϊκά πρότυπα, «σκόνταφταν», στις έντονες έως και βίαιες αντιδράσεις των Ελλήνων. Ο ρόλος των φιλελλήνων ήταν ανεκτίμητος  στην συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.  Παρά τις πολλές απογοητεύσεις τους στην διάρκεια του Αγώνα, δεν έπαψαν να πιστεύουν- εμπνευσμένοι  από τον Διαφωτισμό- ότι η απαλλαγή από τον τούρκο δεσπότη, θα οδηγούσε σε ένα σύγχρονο και ελεύθερο κράτος, όπως αυτά που δημιουργήθηκαν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Η ζωή μας με την τρόικα

Έχει γίνει πλέον συνήθεια η ζωή μας με την τρόικα. Η ανά τρίμηνο επίσκεψή των Πολ Τόμσεν, Ματίας Μορς και Κλάους Μαζούχ και οι εξετάσεις που δίνουμε, είναι ένα τεστ αξιοπιστίας. Αυτό που ουσιαστικά ελέγχεται είναι κατά πόσον είμαστε ένα αξιόπιστο κράτος, που τηρεί και υλοποιεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Αλλά όχι μόνον αυτό. Αυτό που εξετάζουν οι δανειστές μας είναι κατά πόσον αυτό το υπερτροφικό δημόσιο που χτίσαμε τα τελευταία 40 χρόνια, έχει στοιχειώδη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα. Η συζήτηση για το «χαράτσι», είναι χαρακτηριστική περίπτωση για την οποία δεν πρέπει να είμαστε καθόλου υπερήφανοι.

ΕΡΤ: Ώρα για ριζική αναδιοργάνωση

Η παραίτηση του Νίκου Σίμου από τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ, αλλά και όσα προηγήθηκαν, κάνουν επιτακτική την ανάγκη να δει η Πολιτεία με περισσότερη σοβαρότητα την υπόθεση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Ο Τέλης Σαμαντάς, μέλος του ΔΣ, σε δήλωσή του περιγράφει με πολύ σαφή τρόπο τι συμβαίνει  στον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα: «Η παντελής έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου για την ανάπτυξη της Δημόσιας Τηλεόρασης στην παρούσα, δύσκολη συγκυρία, η ελλιπής διοίκηση της εταιρείας με αποτέλεσμα να αποκτούν εκρηκτικές διαστάσεις τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, η παράλυση την οποία παρουσιάζουν κρίσιμοι τομείς όπως της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών, οι διαδοχικές αλλαγές στη Γενική

Η ΕΣΗΕΑ σε επικίνδυνα παιχνίδια

Αφορμή γι’ αυτό το οργισμένο σχόλιο, είναι η απαράδεκτη απεργία που κήρυξαν ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ σε όλα τα ΜΜΕ, την ημέρα επίσκεψης στη χώρα μας ενός πολύ σημαντικού ηγέτη της ΕΕ, του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ. Ενός ηγέτη που έδειξε από την αρχή την αλληλεγγύη του στην Ελλάδα και συνέβαλε, κατά κοινή αποδοχή, πάρα πολύ, ώστε η χώρα μας να αρχίσει να ανακτά την αξιοπιστία της και να έχει ελπίδες να ορθοποδήσει…

Κυβέρνηση εφ΄όλης της ύλης

Τα δύο κείμενα των δύο τακτικών συνεργατών της «Μεταρρύθμισης», του Ριχάρδου Σωμερίτη και της Αγγελικής Σπανού, αποτελούν πραγματικό «σήμα κινδύνου» για τα κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά. Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, όπως εξάλλου κάνουν και οι δύο αρθρογράφοι, πως η συμμετοχή στην κυβέρνηση είναι όχι απλώς σωστή, αλλά και γενναία απόφαση που έβαλε μπροστά τη σωτηρία της χώρας, έναντι των όποιων μικροκομματικών συμφερόντων.

Τα βρώμικα χέρια της «Χρυσής Αυγής»

Ο αρχηγός της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής»,  αφού χαιρέτησε ναζιστικά, στέλνοντας το στίγμα προς πάσα κατεύθυνση, των ιδεολογικών προτιμήσεων του, καθώς και του κόμματός του, υποστήριξε πως «τα χέρια αυτά είναι καθαρά».

Είναι σαφής ο στόχος του. Να παρουσιάσει τον εαυτό του και τους ομοίους του «καθαρούς» σε αντίθεση με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται πως αυτό ήταν και το επιχείρημα των χουντικών, οι οποίοι, όπως βέβαια αποδείχτηκε εκ των υστέρων, εκτός του ότι έβαλαν στο «γύψο» τις ελευθερίες των Ελλήνων, ήταν βουτηγμένοι στη διαφθορά.

Πού κάνει λάθος ο κ. Φούχτελ;

Όταν ξεκίνησα την δημοσιογραφική μου σταδιοδρομία στη Σουηδική Ραδιοφωνία, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ίσχυε το εξής: Όταν, ως ρεπόρτερ, έπρεπε να φύγω εκτός έδρας, η υπηρεσία μου έδινε ένα επαγγελματικό μαγνητόφωνο (πανάκριβο), ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο και τα έξοδά μου για την αποστολή. Όταν επέστρεφα, είχα στο γραφείο μου ένα επαγγελματικό μαγνητόφωνο όπου έκανα το μοντάζ των συνεντεύξεών μου και ετοίμασα το ρεπορτάζ μου. Ανέβαινα στο στούντιο για το τελικό μοντάζ, εφόσον χρειαζόταν.

Οι συντεχνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατία

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, έκρινε ομόφωνα (44 δικαστές) αντισυνταγματικές τις νέες περικοπές των αποδοχών των δικαστικών λειτουργών. Είναι σαν να βάζεις τον Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ, να αποφασίσει εάν είναι σωστή η μείωση των προνομίων του. Η διαφορά είναι πως ο Άρειος Πάγος είναι εξαιρετικά σημαντικός θεσμός για τη Δημοκρατία και η όποια απόφασή του, έχει μεγάλη σημασία και συνέπειες στη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα μέλη του, δεν άντεξαν στον πειρασμό και δεν στάθηκαν στο ύψος τους. Λειτούργησαν συντεχνιακά, κρυπτόμενα πίσω από νομικά επιχειρήματα. Κατ’ αυτούς, είναι συνταγματικό να κόβονται μισθοί και συντάξεις των απλών ανθρώπων, αλλά αντισυνταγματικό να μειώνονται οι δικές τους αποδοχές που βρίσκονται στα ρετιρέ. Κρίμα!

Προσοχή, το δάσος!

Είναι αλήθεια πως πάρα πολλοί από εμάς που ψηφίσαμε ΔΗΜΑΡ, ή παρακολουθούμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το σημαντικό άλμα που κάνει ως κόμμα της ελληνικής Αριστεράς, με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, ζούμε τις τελευταίες ημέρες σε «αναμμένα κάρβουνα».

Είναι αλήθεια, επίσης, πως αν και όλοι διαπιστώναμε πως δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών, ούτε εμείς οι ίδιοι  έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει στην πράξη η κουλτούρα αυτή. Ότι  δηλαδή, η συνύπαρξη σε μια κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων, όχι απλώς με διαφορετικά προγράμματα, αλλά και με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πολύ περισσότερο σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Η συνεργασία δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες, ίσως και πολύ μεγάλες.

Η επίσκεψη Μέρκελ και οι ελληνικοί μύθοι

Δεν ξέρω εάν ισχύει για άλλους λαούς, αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε περάσει στο DNA μας τον μύθο του Άη Βασίλη, αλλά και της κακιάς μάγισσας. Μάλιστα, έχει γίνει καθημερινό βίωμά μας, τουλάχιστον τα τελευταία αυτά χρόνια της κρίσης.
Όλα τα κακά της μοίρας, τα αποδώσαμε στην κακιά μάγισσα, που πολύ συχνά έχει το όνομα Μέρκελ, ενίοτε και άλλα ονόματα στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. (Υπάρχουν και οι ντόπιοι συνεργάτες της κακιάς  μάγισσας, που πρόσφατα ονομάζονται και «μερκελίστες»). Ο μύθος αυτός είναι πολύ βολικός για να αθωωθούμε από τα δικά μας λάθη και τις  παραλείψεις μας. Παράλληλα, αποφεύγουμε να προσεγγίσουμε με πολιτικούς όρους, τις πολιτικές που εφαρμόζονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Οι συμπληγάδες προς την έξοδο από την κρίση

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.Από τη μια ο άκρατος και προσοδοφόρος σε ψήφους λαϊκισμός. Και από την άλλη, μια στυγνή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που εκφράζεται μέσω της τρόικας, που δεν είναι απλώς πολιτική σκληρής λιτότητας, αλλά μία αντιαναπτυξιακή, υφεσιακή συνταγή που ανακυκλώνει και τελικά βαθαίνει την κρίση. Η σωστή θέση ότι χρειάζεται σταθερότητα προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη, στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή της μετατρέπεται σε στραγγάλισμα κάθε προοπτικής ανάπτυξης.