Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας*

Από την ίδρυσή του το νεοελληνικό κράτος, είχε ένα πρόβλημα με την οργάνωσή του και τις μεταρρυθμίσεις. Παρά τις προσπάθειες, κυρίως ξένων με πρώτους του βαυαρούς, να οργανώσουν το νεοσυσταθέν κράτος σε ευρωπαϊκά πρότυπα, «σκόνταφταν», στις έντονες έως και βίαιες αντιδράσεις των Ελλήνων. Ο ρόλος των φιλελλήνων ήταν ανεκτίμητος  στην συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.  Παρά τις πολλές απογοητεύσεις τους στην διάρκεια του Αγώνα, δεν έπαψαν να πιστεύουν- εμπνευσμένοι  από τον Διαφωτισμό- ότι η απαλλαγή από τον τούρκο δεσπότη, θα οδηγούσε σε ένα σύγχρονο και ελεύθερο κράτος, όπως αυτά που δημιουργήθηκαν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν απογοητευμένοι από την χώρα μας.  Ένας εξ αυτών, ο γάλλος  F.H.C Poupueville  έγραψε:«Οι σύγχρονοι Έλληνες, όπως όλοι οι λαοί έχουν τη δική τους ιδιαίτερη φυσιογνωμία, η οποία δυστυχώς  αντλεί τα κύρια χαρακτηριστικά της από την κατάσταση σκλαβιάς και καταπίεσης στις οποίες ήταν βυθισμένοι…»  

Αυτά πριν από 150 χρόνια. Παρακολουθώντας, ωστόσο, όλη την διαδρομή του νεοελληνικού κράτους, διαπιστώνουμε, πως ως λαός ποτέ δεν συμπαθήσαμε την οργάνωση, τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να μπορεί μια κοινωνία να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, αλλά κυρίως να προλαμβάνει. Είμαστε της τελευταίας στιγμής και πολύ συχνά ακόμη χειρότερα… Αφήνουμε  το πλοίο μέχρι να πέσει στα βράχια. Και εάν κάποιος τολμήσει να μας προειδοποιήσει, του βάζουμε τις φωνές… επιμένοντας πως εμείς «αρμενίζουμε σωστά», αλλά  φταίει ο «γιαλός που είναι στραβός».

Τα γράφω όλα αυτά, τώρα που βιώνουμε τον τέταρτο χρόνο μιας ιδιαίτερα έντονης οικονομικής κρίσης, γιατί είναι καιρός να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη. Όλοι, νιώσαμε ότι χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μας αν και παλαιότερα  είχαμε αρνηθεί να ακούσουμε τις φωνές προειδοποίησης. Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις, αποπέμψαμε  τους «αγγελιοφόρους».

Ακόμη και τώρα, ψάχνουμε φταίχτες αλλού, χωρίς  να αναλογιστούμε, πως εμείς ως πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αλλά και ως λαός, δεν σταθήκαμε νοικοκύρηδες στα του οίκου μας…

Ακούω, πολιτικούς οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα στο ότι φτάσαμε έως εδώ, να μιλούν σαν ήρθαν από άλλη χώρα, αλλά συγχρόνως να κάνουν τους ειδήμονες για την συνταγή εξόδου από την κρίση.

Ακούω, πάλι, άλλους να πουλάνε «μαγικές συνταγές», που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Κομπογιαννίτες της πολιτικής που έχουν το βότανο για κάθε νόσο…

Ακούω, πάλι απλούς πολίτες που τα βάζουν με πολιτικούς και αναρωτιέμαι, ποιοι είναι αυτοί οι «μαϊμού» τυφλοί που έπαιρναν επιδόματα αναπηρίας, οι άνδρες που έπαιρναν επιδόματα εγκυμοσύνης, οι γεωργοί που έπαιρναν επιστροφή εκατομμυρίων ΦΠΑ για ανύπαρκτες εκτάσεις και παραγωγή, οι «φτωχοί»  που έπαιρναν επίδομα αλληλεγγύης αν και είχαν τεράστιες περιουσίες, αδήλωτες βέβαια, οι επαγγελματίες που δεν έκοβαν (και δεν κόβουν) αποδείξεις, με αποτέλεσμα εμείς οι υπόλοιποι να πληρώνουμε τα δικά τους κλεμμένα…

Είναι δύσκολο, αυτή την περίοδο να υπερασπιστείς μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, όμως είναι απαραίτητες για να νοικοκυρευτεί η χώρα. Και αυτό, γιατί η προχειρότητα με την οποία γίνονται, η μέθοδος του χασάπη που χρησιμοποιείται και η ελληνική κουτοπονηριά από αυτούς που την σχεδιάζουν, τις δίνουν αρνητικό πρόσημο. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις τις ακυρώνουν…

Έτσι βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο μυλόπετρες… Από τη μια πρόχειρες, βεβιασμένες και χωρίς σχέδιο «μεταρρυθμίσεις»… Από ανθρώπους, μάλιστα που ούτε θέλουν, ούτε ξέρουν πως γίνονται οι μεταρρυθμίσεις Κάτι σαν αυτούς που προσπαθούν να κόψουν το κάπνισμα ή να κάνουν δίαιτα, αλλά  κατά βάθος δεν το πιστεύουν και νοσταλγούν την ημέρα που θα ξαναρχίσουν τα ίδια…

Και από την άλλη, μια κοινωνία που λέει όχι σε όλα. Εκ προοιμίου, χωρίς καν να ακούσει την πρόταση… Ακόμη και για τα πιο αυτονόητα… (Μπορείτε να θυμηθείτε ένα Ναι;), με μπροστάρηδες κόμματα που βγαίνουν με την απόχη του ψαρέματος…

Τι λείπει; Λείπει ο ορθολογικός σχεδιασμός, η ορθολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων, μακριά από μύθους και μυθοπλασίες. Φταίει ότι ως νεοέλληνες δεν έχουμε μάθει να συζητάμε και να βρίσκουμε τα κοινά σημεία που μας ενώνουν. Φταίει ότι απεχθανόμαστε τις συναινέσεις. Γοητευόμαστε από την διαφωνία  και τον διχασμό…

Φταίει το διαζύγιο που έχουμε πάρει από την κοινή λογική. Ίσως η μεγαλύτερη κοινωνική επανάσταση στη χώρα μας είναι η επιστροφή στην κοινή λογική    

·        Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το εξαιρετικό βιβλίο του  Κώστα Κωστή: «Τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας». Η διαμόρφωση του νεοελληνικού κράτους, 18ος-21ος αιώνας, εκδόσεις Πόλις