Η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα ξεκίνησε με τις ελπίδες του ελληνικού λαού αναπτερωμένες μετά τα τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας. Εξάλλου, το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ΕΛΠΙΔΑ και οι υποσχέσεις πολλές προς τους πολίτες.
Κοντεύουν δύο μήνες που η κυβέρνηση Τσίπρα διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας και μάλιστα με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού να τη στηρίζει…
Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου αυτού πέρασε με συζητήσεις και διαβουλεύσεις που μας οδηγούν προς τα πίσω… Με κόντρες και «δήθεν», χωρίς ουσία. Και το χειρότερο να πρωτοστατεί η Ελλάδα στα διεθνή ΜΜΕ με αρνητικά σχόλια, δίνοντας την εικόνα πως πρόκειται για μια χώρα που δεν μπορεί να της έχει κανείς εμπιστοσύνη.
Η κυβέρνηση εμφανίστηκε στις διαβουλεύσεις με τους εταίρους μας χωρίς σχέδιο και με απίστευτα επιπόλαιες κινήσεις, βρέθηκε μόνη με απέναντι όλους τους άλλους, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης. Η συμπεριφορά αυτή, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τις σχέσεις μας ακόμη και με φιλικές χώρες, τις σχέσεις μας με τους εταίρους μας στην ΕΕ.
Η χώρα εμφανίζεται να αναζητά εχθρούς αντί για συμμαχίες και στοχοποιεί άλλοτε την Μέρκελ ή τον Σόιμπλε και άλλοτε τον Ντάιζελμπλουμ ή τους Ισπανούς. Αμήχανη, βλέποντας πως οι προεκλογικοί της σχεδιασμοί και θεωρίες αδυνατούν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα που συναντά ως κυβέρνηση, καταφεύγει συχνά στις θεωρίες συνωμοσίας. Αναζητά συνωμότες εντός και εκτός συνόρων, προκειμένου να καλύψει τη δική της αδυναμία να χειριστεί τα τόσο σημαντικά, αυτήν την περίοδο, θέματα της χώρας. Ανοίγει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων -στο οποίο η Ελλάδα έχει δίκιο- σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο. Λάθος χρόνο και τρόπο, διότι αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η ιστορία αυτή μεταφράζεται ως μία «πολεμική» αναμέτρηση με τη Γερμανία, η οποία έχει ισχυρές συμμαχίες στην Ευρώπη, ενώ η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά απομονωμένη.
Η Ελλάδα απομονώνεται καθημερινά, από την Ευρώπη. Ήδη, αυτού του είδους η συμπεριφορά της ως τώρα, κόστισε στη χώρα περισσότερα από 11.5 δισ που επρόκειτο να πάρουμε από τους δανειστές μας, τεράστια ποσά που έφυγαν από τη χώρα -«στέγνωσαν» οι τράπεζες- ενώ διώχνουν καθημερινά όλους τους πιθανούς επενδυτές. Όλοι γνωρίζουν πως η κατάσταση στην αγορά, που τον τελευταίο χρόνο είχε αρχίσει να παίρνει ανάσα, κατρακυλάει προς τα πίσω. Οι έμποροι και επιχειρηματίες, ζουν το μύθο του Σίσυφου. Την ώρα που ένιωθαν πως επιτέλους άγγιζαν την κορυφή με το τεράστιο βάρος της κρίσης, νιώθουν ο βράχος να κατρακυλάει ξανά προς τα πίσω. Το ίδιο και όλη η χώρα.
Τα ταμεία της χώρας είναι ήδη άδεια. Η κυβέρνηση και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, είτε δεν ξέρουν, είτε δεν θέλουν να κάνουν τις απαραίτητες εκείνες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται, διότι είναι βαθιά αντιμεταρρυθμιστικές και εχθρικές σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού. Ήταν πάντα έτσι - όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο που αυτή τη φορά διαχειρίζονται την εξουσία αυτοί που πάντα ήταν ενάντιοι σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού.
Οι συνεχείς συσκέψεις που γίνονται για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ρευστότητας, δείχνουν το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε φτάσει. Γίνεται όλο και πιο σαφές πως για να συνεχίσει να κυβερνά ο Αλέξης Τσίπρας και να παραμένει η χώρα όρθια, θα πρέπει να συγκρουστεί πρώτα και κύρια με τους δικούς του. Με τους ανθρώπους του κόμματός του που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα παλιά κλασσικά στερεότυπα και ιδεολογήματα της παλαιοκομμουνιστικής αριστεράς και στους ακραίους λαϊκιστές που ενίσχυσαν το κόμμα του, όταν διαπίστωσαν ότι το τροφείο από το οποίο έζησαν πολλά χρόνια, βάρεσε διάλυση.
Χρειάζεται, επίσης, να εργαστεί για τη δημιουργία συμμαχιών εντός και εκτός Ελλάδας, για την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων. Εντός, θα πρέπει να απεμπολήσει τη θεωρία του μνημονίου- αντιμνημονίου και να συμμαχήσει με τις πραγματικά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας. Να απαλλαγεί από τους εθνικολαϊκιστές εντός και εκτός του κόμματός του.
Όλοι παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό ότι «βαφτίζεται το κρέας ψάρι», όπως με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχεται ο Μανώλης Γλέζος. Η μετονομασία του μνημονίου σε συμβόλαιο ή κάτι άλλο, η τρόικα σε θεσμούς ή Brusselsgroup και Athensgroup. Παρακολουθούμε ακόμη την απεγνωσμένη προσπάθεια από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθούν να πείσουν πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό… Παρακολουθούμε, επίσης, πως η υψηλή στήριξη των χειρισμών της κυβέρνησης από τον λαό, σιγά – σιγά μειώνεται, καθώς όλοι προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα.
Αυτό που απομένει σταθερό, είναι η ελπίδα του Σίσυφου, να μην ξανακυλήσει ο βράχος προς τα πίσω.
Κοντεύουν δύο μήνες που η κυβέρνηση Τσίπρα διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας και μάλιστα με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού να τη στηρίζει…
Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου αυτού πέρασε με συζητήσεις και διαβουλεύσεις που μας οδηγούν προς τα πίσω… Με κόντρες και «δήθεν», χωρίς ουσία. Και το χειρότερο να πρωτοστατεί η Ελλάδα στα διεθνή ΜΜΕ με αρνητικά σχόλια, δίνοντας την εικόνα πως πρόκειται για μια χώρα που δεν μπορεί να της έχει κανείς εμπιστοσύνη.
Η κυβέρνηση εμφανίστηκε στις διαβουλεύσεις με τους εταίρους μας χωρίς σχέδιο και με απίστευτα επιπόλαιες κινήσεις, βρέθηκε μόνη με απέναντι όλους τους άλλους, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης. Η συμπεριφορά αυτή, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τις σχέσεις μας ακόμη και με φιλικές χώρες, τις σχέσεις μας με τους εταίρους μας στην ΕΕ.
Η χώρα εμφανίζεται να αναζητά εχθρούς αντί για συμμαχίες και στοχοποιεί άλλοτε την Μέρκελ ή τον Σόιμπλε και άλλοτε τον Ντάιζελμπλουμ ή τους Ισπανούς. Αμήχανη, βλέποντας πως οι προεκλογικοί της σχεδιασμοί και θεωρίες αδυνατούν να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα που συναντά ως κυβέρνηση, καταφεύγει συχνά στις θεωρίες συνωμοσίας. Αναζητά συνωμότες εντός και εκτός συνόρων, προκειμένου να καλύψει τη δική της αδυναμία να χειριστεί τα τόσο σημαντικά, αυτήν την περίοδο, θέματα της χώρας. Ανοίγει το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων -στο οποίο η Ελλάδα έχει δίκιο- σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο. Λάθος χρόνο και τρόπο, διότι αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η ιστορία αυτή μεταφράζεται ως μία «πολεμική» αναμέτρηση με τη Γερμανία, η οποία έχει ισχυρές συμμαχίες στην Ευρώπη, ενώ η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά απομονωμένη.
Η Ελλάδα απομονώνεται καθημερινά, από την Ευρώπη. Ήδη, αυτού του είδους η συμπεριφορά της ως τώρα, κόστισε στη χώρα περισσότερα από 11.5 δισ που επρόκειτο να πάρουμε από τους δανειστές μας, τεράστια ποσά που έφυγαν από τη χώρα -«στέγνωσαν» οι τράπεζες- ενώ διώχνουν καθημερινά όλους τους πιθανούς επενδυτές. Όλοι γνωρίζουν πως η κατάσταση στην αγορά, που τον τελευταίο χρόνο είχε αρχίσει να παίρνει ανάσα, κατρακυλάει προς τα πίσω. Οι έμποροι και επιχειρηματίες, ζουν το μύθο του Σίσυφου. Την ώρα που ένιωθαν πως επιτέλους άγγιζαν την κορυφή με το τεράστιο βάρος της κρίσης, νιώθουν ο βράχος να κατρακυλάει ξανά προς τα πίσω. Το ίδιο και όλη η χώρα.
Τα ταμεία της χώρας είναι ήδη άδεια. Η κυβέρνηση και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, είτε δεν ξέρουν, είτε δεν θέλουν να κάνουν τις απαραίτητες εκείνες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται, διότι είναι βαθιά αντιμεταρρυθμιστικές και εχθρικές σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού. Ήταν πάντα έτσι - όπως και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο που αυτή τη φορά διαχειρίζονται την εξουσία αυτοί που πάντα ήταν ενάντιοι σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού.
Οι συνεχείς συσκέψεις που γίνονται για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ρευστότητας, δείχνουν το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε φτάσει. Γίνεται όλο και πιο σαφές πως για να συνεχίσει να κυβερνά ο Αλέξης Τσίπρας και να παραμένει η χώρα όρθια, θα πρέπει να συγκρουστεί πρώτα και κύρια με τους δικούς του. Με τους ανθρώπους του κόμματός του που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα παλιά κλασσικά στερεότυπα και ιδεολογήματα της παλαιοκομμουνιστικής αριστεράς και στους ακραίους λαϊκιστές που ενίσχυσαν το κόμμα του, όταν διαπίστωσαν ότι το τροφείο από το οποίο έζησαν πολλά χρόνια, βάρεσε διάλυση.
Χρειάζεται, επίσης, να εργαστεί για τη δημιουργία συμμαχιών εντός και εκτός Ελλάδας, για την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων. Εντός, θα πρέπει να απεμπολήσει τη θεωρία του μνημονίου- αντιμνημονίου και να συμμαχήσει με τις πραγματικά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας. Να απαλλαγεί από τους εθνικολαϊκιστές εντός και εκτός του κόμματός του.
Όλοι παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό ότι «βαφτίζεται το κρέας ψάρι», όπως με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχεται ο Μανώλης Γλέζος. Η μετονομασία του μνημονίου σε συμβόλαιο ή κάτι άλλο, η τρόικα σε θεσμούς ή Brusselsgroup και Athensgroup. Παρακολουθούμε ακόμη την απεγνωσμένη προσπάθεια από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθούν να πείσουν πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό… Παρακολουθούμε, επίσης, πως η υψηλή στήριξη των χειρισμών της κυβέρνησης από τον λαό, σιγά – σιγά μειώνεται, καθώς όλοι προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα.
Αυτό που απομένει σταθερό, είναι η ελπίδα του Σίσυφου, να μην ξανακυλήσει ο βράχος προς τα πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου