Κατά την περίοδο διακυβέρνησης από τη ΝΔ, το κράτος διογκώθηκε, αντί να μειωθεί. Η αναξιοκρατία, το βόλεμα των «ημετέρων», η απίστευτη σπατάλη σε όλους τους τομείς, κυριάρχησαν. Η περιβόητη «απογραφή», ήταν το πρώτο πλήγμα στην αξιοπιστία της χώρας μας, από τις παιδαριώδεις και ανεύθυνες πρωτοβουλίες της ομάδας Αλογοσκούφη . Και ακολούθησαν πολλά άλλα. Πλήγματα στην αξιοπιστία της Ελλάδας, από την ίδια την κυβέρνησή της.
Το χειρότερο όμως, ήταν η απίστευτη ανικανότητα διακυβέρνησης. Ο αυτοσχεδιασμός δίχως στόχους, δίχως όραμα, δίχως προοπτική. Η επιλογή του αυτόματου πιλότου, η αίσθηση (που αποδείχτηκε στο τέλος ότι δεν ήταν μόνο αίσθηση) ότι γίνεται μια επιδρομή και λεηλασία στο κράτος. Όλα αυτά, μας οδήγησαν στην κατάσταση που φτάσαμε σήμερα.
Όμως, δεν αρκούν αυτά για να κατανοήσουμε το γιατί βρισκόμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας.
Ήταν σαφές εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ότι η χώρα χρειαζόταν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις ενός σύγχρονου κράτους στο νέο περιβάλλον τόσο της ΕΕ, όσο και της παγκοσμιοποίησης. Διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος, αλλά και στη γενικότερη παραγωγική διαδικασία. Δεν ήταν ότι δεν το ξέραμε. Απλώς, οι πολιτικές δυνάμεις δεν τολμούσαν. Όχι όσο έπρεπε.
Όλοι γνώριζαν ότι έχουμε μια διοίκηση διογκωμένη, που εξακολουθούσε να λειτουργεί με όρους της δεκαετίας του ’60, αντιπαραγωγική, αναποτελεσματική και κυρίως διεφθαρμένη. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν το γνώριζε;
Ήταν σαφές, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ότι η χώρα χρειαζόταν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου κράτους...
Όσες προσπάθειες έγιναν, ήταν ημιτελείς. Ο νόμος Πεπονή, π.χ., βοήθησε πολύ λίγο στην αξιοκρατία για τις προσλήψεις στο δημόσιο. Δημιούργησε παράλληλα τεράστια προβλήματα στις διαδικασίες, μετεξελίχθηκε σε ένα υδροκεφαλικό σύστημα προσλήψεων που, τελικά, μειώνει πολύ την προσφορά του στον εκσυγχρονισμό του κράτους. Εξάλλου, τα διάφορα «παράθυρα» που ανοίχτηκαν, μεταβλήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις σε κύριες «πύλες» εισόδου στο δημόσιο. Το οποίο εξακολουθεί, 20 χρόνια μετά, να είναι αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο.
Στο Ασφαλιστικό, όλοι γνωρίζουμε ότι έγιναν «μπαλώματα», σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου έγιναν τολμηρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Στη χώρα μας, η μόνη τολμηρή μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού που επιχειρήθηκε, η μεταρρύθμιση Γιαννίτση, δεν ολοκληρώθηκε, χάρη στη «γενναία αντίσταση» των εργατοπατέρων, κυρίως από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ακόμη και σήμερα κομπορρημονούν για τη μεγάλη τους «νίκη» . Η αποτυχία εκείνη, σήμανε ουσιαστικά και το τέλος της προσπάθειας εκσυγχρονισμού του κράτους που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη.
Στον αγροτικό τομέα, σπαταλήθηκαν απίστευτα ποσά- επιδοτήσεις από την ΕΕ για αναδιάρθρωση των καλλιεργειών για τον εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής. Το μόνο που απέμεινε, είναι η νοοτροπία των αγροτών -κυρίως των μεγαλοαγροτών- να απαιτούν και άλλες επιδοτήσεις, εκβιάζοντας μάλιστα με μπλόκα…
Φταίνε κι οι άλλοι.
Πέρα από τα δικά μας λάθη, η οικονομική κρίση, η περίπτωση της Ελλάδας και των άλλων χωρών του νότου, φανερώνουν πως η ΕΕ δεν έχει τους μηχανισμούς και τα εργαλεία να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους καταστάσεις άμεσα και αποτελεσματικά. Δείχνει ακόμη πως η αίσθηση του κοινού συμφέροντος, δεν έχει εδραιωθεί. Οι ισχυρές κυρίως χώρες, όπως η Γερμανία, λειτουργούν περισσότερο με στενόμυαλα εθνικά κριτήρια, αντιευρωπαϊκά. Διότι, εάν η ίδρυση της ΕΟΚ και στη συνέχεια της ΕΕ, έγινε για να δημιουργηθεί μεταξύ άλλων μια ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί συνεχίζουν να λειτουργούν με τόσο στενόμυαλο και εγωιστικό τρόπο. Αλλά αυτό, είναι ένα άλλο θέμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου