Να μετατρέψουμε την οργή σε δημιουργική διέξοδο

Η κρίση ανέτρεψε τη ζωή των περισσοτέρων πολιτών που ζουν σε αυτή τη χώρα. Ζωές που στρώθηκαν με πολύ κόπο και αγώνα, οικογενειακοί προγραμματισμοί, σχεδιασμοί, επενδύσεις για το μέλλον των παιδιών, ανατράπηκαν. Χιλιάδες πολίτες, που ζούσαν μια φυσιολογική ζωή, εργαζόμενοι και μικροεπιχειρηματίες, ένιωσαν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους και βρέθηκαν ξαφνικά στο περιθώριο. Και το χειρότερο, μπήκαμε σε μία περιδίνηση, χωρίς να ξέρουμε πού θα βρεθούμε.

Αναζητούσαμε τον πάτο του βαρελιού, για να πούμε «έως εδώ, τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα…» Ότι θα γυρίσει ο τροχός, θα αρχίσουν να βελτιώνονται τα πράγματα.

Η κατάσταση αυτή -κυρίως το πρώτο διάστημα- προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις. Γέννησε την πλατεία. Οι καθημερινές εικόνες της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα, σε απευθείας μάλιστα μετάδοση, μετέφεραν και συνένωναν την οργή όλων των πολιτών της χώρας. Οργή προς ποιους; Πρώτοι δέκτες οι πολιτικοί, ως ο πιο εύκολος στόχος. Κάποιοι από αυτούς δέχτηκαν επιθέσεις και βία. Ποιοι ήταν οι επιτιθέμενοι; Απλοί πολίτες ή οργανωμένες δυνάμεις που στόχευαν αλλού; Στην απαξίωση της Πολιτικής και των πολιτικών; Στην απαξίωση της ίδιας της Δημοκρατίας. Και τα αποτελέσματα τα είδαμε στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν. Βρέθηκε στη Βουλή μια εγκληματική συμμορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Βρέθηκαν οι νεοναζί που απεχθάνονται τη δημοκρατία, στο ίδιο τον ναό της.

Είδαμε και άλλα φαινόμενα. Εκτός από τους πολιτικούς συλλήβδην, να φταίνε και οι ξένοι. Οι εταίροι μας στην Ευρώπη, οι οποίοι ωστόσο ήταν οι μόνοι που δέχτηκαν να μας βοηθήσουν, βάζοντάς μας πρώτα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Παρένθεση: Παραπονέθηκα σε συγγενή μου στη Σουηδία, ότι πέφτουν συνεχώς οι συντάξεις και οι μισθοί, με αποτέλεσμα να μην τα βγάζουμε πέρα. Μου απάντησε, “Τι να πουν οι Σουηδοί συνταξιούχοι, των οποίων οι συντάξεις μειώθηκαν επειδή τα ταμεία τους είχαν αγοράσει ελληνικά ομόλογα, τα οποία στη συνέχεια «κουρεύτηκαν»;” Αυτή την αλήθεια των άλλων δεν νοιαστήκαμε να την ακούσουμε. Κλείνει η παρένθεση.

Υπήρξαν και οι κάθε λογής λαϊκιστές, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την οργή του λαού, πρότειναν μαγικές και ηρωικές λύσεις και έφερναν ως υπόδειγμα χώρες της Λατινικής Αμερικής… Προτάσεις που δεν στηρίζονταν στη λογική, αλλά στο συναίσθημα. Προτάσεις χωρίς διέξοδο. Και φυσικά αποκομίζουν κέρδη από αυτήν την ανορθολογική προσέγγιση, καθώς τζογάρουν στην οργή και το θυμικό των πολιτών που νομίζουν πως στα δύσκολα, υπάρχουν εύκολες λύσεις, στα «αριστερά» ή «προοδευτικά» αντανακλαστικά εκείνων των πολιτών που επιζητούν μια πιο δίκαιη κοινωνία.  

Πού βρισκόμαστε τώρα; Ήταν οι επιλογές που τελικά έγιναν, οι σωστές; Ξεκάθαρη απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί τώρα. Προσωπικά πιστεύω, όπως και πολλοί, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, πως ενώ η κατεύθυνση είναι σωστή, επιλέχθηκαν ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές για τις χώρες του νότου που βιώνουν την κρίση. Η αιτία είναι πως οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει την κρίση, ήταν υπέρ των συντηρητικών δυνάμεων. Υπήρξε και η αδυναμία των προοδευτικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, να διατυπώσουν μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση. Αυτή η εναλλακτική πρόταση διατυπώθηκε αρχικά από τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ (δυστυχώς εδώ ασχοληθήκαμε μόνο με τις ερωτικές του περιπέτειες...) και τελευταία, πολύ πιο δυναμικά, από τον νέο πρωθυπουργό της Κεντροαριστεράς στην Ιταλία, Ματέο Ρέντζι, που δίνει με συγκεκριμένα μέτρα έμφαση στην ανάπτυξη.  

Στην Ελλάδα, τόσο με την αδυναμία της κυβέρνησης να συντάξει ένα δικό της εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, όσο και με τις νεοφιλελεύθερες λογικές της τρόικας, το κόστος εξόδου από την κρίση είναι πολύ ακριβό. Ωστόσο, είναι για πρώτη φορά που βλέπουμε φως στο βάθος του τούνελ, αρκεί να βγάλουμε τους παραμορφωτικούς φακούς της μιζέριας. Οι στρατηγικές που «πόνταραν» στην χρεοκοπία της χώρας και την καταστροφή, βρίσκονται σε αδιέξοδο και αναζητούν νέους «βαρβάρους» στα εγχειρίδια της συνωμοσιολογίας, προκειμένου να επιβιώσουν.

Η οργή είναι κακός σύμβουλος. Θα πρέπει να την αντικαταστήσουμε με την λογική. Να λειτουργήσουμε ως ώριμοι πολίτες και στις εκλογές που έρχονται να επιλέξουμε τις δυνάμεις εκείνες και τους πολιτικούς που αναζητούν δημιουργικές εξόδους και δεν καταστροφολογούν.

Αυτό ισχύει για τις εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και στις ευρωεκλογές. Στο ευρωκοινοβούλιο, το οποίο αποκτά πλέον ακόμη περισσότερες αρμοδιότητες, θα πρέπει να σταλούν από την Ελλάδα πολιτικοί που θα μπορέσουν να συνεργαστούν με τους εκπροσώπους του Ολάντ, του Ρέντζι και των άλλων προοδευτικών δυνάμεων, για την συνολική αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Ερμιόνης, ΕικονοσκόπιοNews