Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Χορεύοντας με τους λύκους

Με τη φράση «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε...», ο Αλέξης Τσίπρας οριοθέτησε σε ομιλία του το Σαββατοκύριακο τη στάση που θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις αγορές. Μαγκιά και παλικαριά θα πουν μερικοί, καθώς στη ελληνική κοινωνία οι ψευτοπαλικαρισμοί συγκινούν πολλούς, κυρίως αυτούς που προτιμούν να αγνοούν τη διεθνή πραγματικότητα και να «παραμυθιάζονται» με τέτοιου είδους μαγκιές…
Ακούγοντας τη φράση αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρεί ότι βρίσκεται προ των θυρών της εξουσίας, θυμήθηκα, όχι την ταινία που υπαινίσσεται ο τίτλος του σημειώματος αυτού, αλλά μια άλλη ταινία, αυτή του Μάρτιν Σκορτζέζε, «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ».
Η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του χρηματιστή Τζόρνταν Μπέλφορτ και δείχνει την απληστία των χρηματιστών, αλλά και των αγορών.
Μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και της κυριαρχίας της δήθεν «καθαρής αγοράς»,   όπου ο ρόλος του έθνους κράτους περιορίστηκε σημαντικά, καθώς επικράτησαν οι ιδέες της αυτορρύθμισης, δημιουργήθηκαν τα τέρατα, οι «λύκοι», στην παγκόσμια οικονομία, που κερδοσκοπούν συχνά σε βάρος ακόμη και πολύ ισχυρών οικονομιών. Στην πραγματικότητα η εξέλιξη αυτή έφερε σειρά απορρυθμίσεων και τη μεγάλη οικονομική κρίση, μέρος της οποίας είναι και η ελληνική κρίση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, η επιδίωξη των προοδευτικών δυνάμεων σε όλον τον κόσμο, είναι να επανέλθει η πολιτική ως ρυθμιστής που θα θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Η επαναρρύθμιση των αγορών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορεί να γίνει σε εθνικό επίπεδο, χρειάζονται ευρείες συμμαχίες σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μαγκιές και ψευτοπαλικαρισμούς.
Προς την κατεύθυνση αυτή γίνονται πολλές και έντονες διεργασίες, σε πολλά επίπεδα, με την ελπίδα να βρεθεί ο τρόπος της ρυθμιστικής παρέμβασης της πολιτικής που θα τιθασεύσει την απληστία των αγορών.
Οι αγορές όμως δεν είναι μόνον οι «λύκοι» που παίζουν τα διάφορα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Είναι και οι σοβαροί επενδυτές που παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Ελλάδα, προκειμένου να αποφασίσουν εάν αξίζει τον κόπο να επενδύσουν, με στόχο φυσικά το κέρδος, αλλά και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ή εάν θα επιλέξουν κάποια πιο ήρεμη περιοχή του κόσμου. Διότι ποιος τρελός θα επενδύσει τα χρήματά του σε μια χώρα με ασταθές πολιτικό περιβάλλον και με το ενδεχόμενο να αναλάβει μία κυβέρνηση που βλέπει εχθρικά κάθε επενδυτική προσπάθεια; Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι σοβαροί επενδυτές φοβούνται μια πιθανή κυβέρνηση που η φιλοσοφία του οικονομικού της προγράμματος παραπέμπει στα πάλαι ποτέ μοντέλα των πενταετών πλάνων του υπαρκτού σοσιαλισμού, που απέτυχαν παταγωδώς.
Αυτήν την αλήθεια διαπίστωσαν και οι κκ Σταθάκης και Μηλιός, που επισκέφθηκαν την «καρδιά»  των αγορών στο Σίτι του Λονδίνου και επιχείρησαν να πείσουν τους επενδυτές για το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματός τους.
Την ίδια ώρα, ο Πρόεδρός του κόμματός τους κηρύσσει τον πόλεμο κατά των αγορών, με «ζουρνάδες και νταούλια». Απευθυνόμενος στο εσωτερικό και σ’ έναν λαό που έχει λυγίσει από την οικονομική κρίση και την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να βρει λύσεις, επιχειρεί ως γνήσιος δημαγωγός να καπηλευτεί την απόγνωση των απλών ανθρώπων. Διότι στη θέση που βρίσκεται, δεν δικαιολογείται να έχει άγνοια κινδύνου. Δεν δικαιολογείται να μη γνωρίζει στην κρίσιμη αυτή καμπή που περνάει η χώρα, τη σημασία της πολιτικής σταθερότητας, αν όχι της συναίνεσης… Γνωρίζει ακόμη πως εάν κερδίσει τις επόμενες εκλογές, θα αποζητά και ο ίδιος απεγνωσμένα συναίνεση και σταθερότητα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αγορές, τις οποίες τώρα απειλεί με … τσαμπουκάδες.
Ήταν χαρακτηριστική η αδυναμία του να απαντήσει στα ανάλογα ερωτήματα κατά τη συνέντευξή του στο Σκάι… αν και εμμέσως αναγνώριζε πως οι ασφυκτικές πιέσεις της τρόικας αφορούσαν και τον ίδιο. Εμφανής επίσης η αδυναμία του να παρουσιάσει εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που οι δανειστές απορρίψουν τις ανεδαφικές προτάσεις του. Πολύ πιο εμφανής η αδυναμία του να παρουσιάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο έναντι των αγορών. Εκτός εάν συμφωνεί με τη άποψη του ευρωβουλευτή του, Γ. Κατρούγκαλου, ο οποίος ανέφερε πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται τις αγορές και ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει «μονομερώς στην οικονομία μας τη ρευστότητα που μας χρειάζεται».
Ο κ. Τσίπρας, επιμένει στη λογική της επίδειξης μαγκιάς χωρίς αντίκρισμα, την ώρα που δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει συμμαχίες ούτε στο εσωτερικό, ούτε στην Ευρώπη. Στο εσωτερικό ανακάλυψε τον σύμμαχο του …Καμμένο και στην Ευρώπη, δυνάμεις που στις πρόσφατες ευρωεκλογές συγκέντρωσαν μόλις το 5% των ευρωπαίων ψηφοφόρων.
Χωρίς να διδαχθεί από την Ιστορία μας, όπου σε κρίσιμες περιόδους ο διχασμός οδήγησε σε εθνικές τραγωδίες, τορπιλίζει κάθε προσπάθεια συναίνεσης και διαλόγου. Κατηγορεί εκ των προτέρων για αποστασία τους βουλευτές που, σεβόμενοι τη συνταγματική επιταγή για συναίνεση, θα επιλέξουν να ψηφίσουν υπέρ της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, επιζητώντας έτσι ο κ. Τσίπρας τη δημιουργία ενός σκηνικού φαυλότητας και διχασμού. Αγνοεί ακόμη και την πλειοψηφία των πολιτών που δεν επιθυμούν εκλογές τώρα. Μόνος στόχος του η κατάκτηση της εξουσίας…  με οποιοδήποτε κόστος για τη χώρα. Στρώνει έτσι το δρόμο στους λύκους των αγορών,«για να βαράνε αυτοί το νταούλι και να χορεύουμε εμείς στο ρυθμό τους». Μόνο που τον λογαριασμό θα τον πληρώσει και πάλι ο λαός.
Δημοσιεύτηκε στη «Μεταρρύθμιση» στις 04/12/2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου