Το σύνδρομο του Σίσυφου

Τούτες τις ημέρες έρχεται στο νου το Αισώπειο γνωμικό: «…των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε;»

Ποτέ δεν υπήρξε, τουλάχιστον στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, τόσο μεγάλη ανευθυνότητα των πολιτικών. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, που δίνει τη μάχη της οικονομικής της επιβίωσης, η πολιτική της ηγεσία -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- θέτει το στενό κομματικό συμφέρον υπεράνω της χώρας…

Με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας,  το πολιτικό σύστημα  αποδεικνύει  για άλλη μια φορά πως είναι κατώτερο  των περιστάσεων  και αναλώνεται σε μια πολεμική χωρίς όρια, βγάζοντας από την φαρέτρα ότι χειρότερο διαθέτει.
Θεωρίες συνομωσίας, περίεργες και βρώμικες υποθέσεις χρηματισμού ή  δήθεν χρηματισμού, χωρ’ίς καμιά διάθεση συναίνεσης…  Αντιθέτως, πόλεμος μέχρις εσχάτων... χωρίς να νοιάζεται κανείς για τις συνέπειες για τη χώρα.

Όλοι γνωρίζουν-  δεν δικαιούνται  να μην γνωρίζουν-  πως το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό. Είναι αυτό που δημιουργεί πολιτική αστάθεια και προβληματισμό στους εταίρους και επιφυλακτικότητα στις αγορές.

Όλοι γνωρίζουν πως εάν στις 29 Δεκεμβρίου δεν εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η χώρα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές ,  θα υπάρξει βίαιο φρενάρισμα της οικονομικής ανάκαμψης, κατάρρευση εσόδων και πληρωμών, αύξηση «κόκκινων» δανείων, φυγή επενδυτών, ανησυχία καταθετών.

 Όλοι γνωρίζουν πως οι αγορές δεν χαμπαριάζουν από νταούλια, ζουρνάδες και κρητικές λύρες και η χώρα θα βρεθεί  σε πολύ δεινή  κατάσταση, ίσως χειρότερη από το 2012.

Σε άρθρο του στην «Αυγή της Κυριακής», ο Γιώργος Σταθάκης, επιχειρεί να πείσει πως το 2015 δεν είναι 2012 και απαριθμεί τρείς λόγους, που αφορούν κυρίως κάποια θέματα την λειτουργία της ΕΚΤ.

Αγνοεί, όμως, ως μη όφειλε, πως το βασικότερο στην οικονομία και στις διεθνείς σχέσεις είναι το κλίμα εμπιστοσύνης και η πολιτική σταθερότητα.

  Αγνοεί, επίσης, πως ενώ μπήκαμε πρώτοι στο μνημόνιο  και παρά τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει θα βγούμε-  αν βγούμε- τελευταίοι. Και ο βασικότερος λόγος είναι πως το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνήθηκε να καταλάβει την πραγματική κατάσταση της χώρας και συνέχισε να δημαγωγεί τον λαό, χωρίζοντάς τον μάλιστα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», λες και μπορείς να δανείζεσαι χωρίς κανένα συμβόλαιο δανεισμού.  

Ο  Γ. Σταθάκης στο ίδιο άρθρο σημειώνει πως « Έχει αλλάξει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας άλματα στην ικανότητά του να διαπραγματευτεί μια διαφορετική πορεία για τη χώρα». Άρα  θα διαπραγματευτεί και όταν συμφωνήσει θα υπογράψει ένα μνημόνιο, ακόμη και εάν το ονομάσει «Αγία Γραφή».

Θα μπορούσαν, λοιπόν, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ξεπερνώντας  τον στενό κομματικό συμφέρον, να  συνεργαστούν  για να αντιμετωπίσουν από κοινού την κρίση, βάζοντας μια κοινή ατζέντα με τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Θα μπορούσαν να συμφωνήσουν και για την συνταγματική αλλαγή, αλλά και άλλα θέματα που αφορούν στην λειτουργία του κράτους.

 Ωστόσο, κάθε πρόταση διαλόγου, όπως και η χθεσινή του πρωθυπουργού και του Ευ. Βενιζέλου  πέφτει στο κενό, καθώς  παραμένουν όλοι ταμπουρωμένοι στα  χαρακώματα.Τους κατέλαβε το σύνδρομο του Σίσυφου… Έτσι η χώρα ξεκινά μια ξέφρενη  πορεία επιστροφής στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε η κρίση - και ίσως χειρότερα…

«…των οικιών ημών εμπιπραμένων  αυτοί άδουν». Μη διστάζοντας να βουτήξουν στη λάσπη, των καμένων, χαϊκάλιδων και Αλ Τσαντίρι λαζόπουλων.

Αξίζει, ιδιαίτερης αναφοράς η συμπεριφορά της ΔΗΜΑΡ, η οποία από «Αριστερά της Ευθύνης» μετατράπηκε σε πραγματικό δορυφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Τελευταία, μάλιστα χρησιμοποιεί ταυτόσημη επιχειρηματολογία, ζητώντας εκλογές. Και αναρωτιέται κάποιος αφελής, πως τέτοια αυτοθυσία, ενώ γνωρίζει πως οι εκλογές θα την θέσουν εκτός Βουλής; Οι μη αφελείς γνωρίζουν και το ρεπορτάζ  των έγκυρων πολιτικών συντακτών το επιβεβαιώνει, πως το παζάρι της ολικής επαναφοράς στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωθεί … και  κανείς δεν πρόκειται να μείνει άεργος… Στην περίπτωση αυτή, φυσικά,  δεν τίθενται θέματα ηθικής με την ευκολία που τίθενται σε άλλες περιπτώσεις…