Και τώρα ήρθε η ώρα της ευθύνης

Το ερώτημα δεν απευθύνεται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Το τι θα κάνει ο Αλ. Τσίπρας ως νέος πρωθυπουργός θα έχουμε την ευκαιρία σύντομα να το δούμε και να το αναλύσουμε.

Το ερώτημα απευθύνεται στις δυνάμεις εκείνες που αυτοπροσδιορίζονται  στο χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, στο χώρο της σοδιαλδημοκρατίας και των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας.



Την περίοδο που προηγήθηκε απέτυχαν όλες οι προσπάθειες ανασυγκρότησης του χώρου, από την κίνηση των 58, έως της Ελιάς, της Δημοκρατικής Παράταξης και των άλλων κομμάτων και κινήσεων που εμφανίστηκαν, με πιο σημαντικό «Το ΠΟΤΑΜΙ», το οποίο τελικά κατόρθωσε να είναι η μεγαλύτερη δύναμη σε αυτό τον χώρο.
Το ΠΑΣΟΚ, ακολούθησε την καθοδική του πορεία και σε αυτό συνέβαλε η διασπαστική κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που πέτυχε άλλο ένα πλήγμα στο κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του. Είναι δε σαφές πως επικράτησαν οι προσωπικές του φιλοδοξίες και όχι το συμφέρον της παράταξης.
Η ΔΗΜΑΡ έγραψε πλέον το τελευταίο επεισόδιο της αυτοκτονίας της και δε νομίζω πως θα μας απασχολήσει πλέον στις διαδικασίες  ανασυγκρότησης των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, των δυνάμεων του χώρου που προανέφερα.
Τώρα που μαζεύουμε όλοι τα συντρίμμια μας, πρέπει να σκεφτούμε, ότι το ζητούμενο για τον χώρο δεν ήταν να συγκεντρώσει ο καθένας χωριστά 4 ή 5 ή 6 %. Ο στόχος για τις προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις είναι πολύ, πάρα πολύ μεγαλύτερος.

Τώρα, ήρθε η ώρα να σοβαρευτούν όλοι.  Ήρθε η ώρα της ευθύνης. Ήρθε η ώρα να παραμερίσουν όλοι τις περιδινήσεις γύρω από τον εαυτό του και να κοιτάξουν το συμφέρον όλης της παράταξης, όλου του χώρου των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων..
Ήρθε η ώρα να ξανακαθίσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι και να μην σηκωθούν εάν δεν βρουν έναν κοινό δρόμο. Από την αρχή και από μηδενική βάση. Και δεν εννοώ να διαλυθούν τα υπάρχοντα σχήματα. Κάθε άλλο. Να διατηρήσουν την αυτονομία τους, αλλά να αναζητήσουν - με σοβαρότητα αυτή τη φορά- τον κοινό δρόμο που μας ενώνει και όχι τα δρομάκια του χωρισμού. Με πιο τρόπο θα το βρούμε. Είτε στο μοντέλο της ιταλικής Ελιάς, είτε του γαλλικού Επινε. Να ξαναπάμε πίσω σε εκείνη την 1η συνάντηση στο Γκάζι και να ξαναζωντανέψουμε την ελπίδα. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στην έρημο.
Ξέρω ότι χρειάζεται γενναιότητα από όλους, αλλά δεν υπάρχει η πολυτέλεια για κάτι άλλο.