Το αβάσταχτο αδιέξοδο ενός κεντροαριστερού

Είναι συνηθισμένες  οι κουβέντες  στις παρέες αυτών που αυτοπροσδιορίζονται, κεντροαριστεροί, μεταρρυθμιστές, σοσιαλδημοκράτες, αυτές τις ημέρες με το ερώτημα: «Τι θα ψηφίσεις;, τι ψηφίζουμε;». Κουβέντες που περιγράφουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο, την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα αυτός-  ο πιο μεγάλος στην ελληνική κοινωνία- πολιτικός χώρος. Ένας χώρος, που θα μπορούσε, σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα μας εκλογική αναμέτρηση, να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στον λαϊκισμό, που προέρχεται από τα δεξιά και τα αριστερά, σκορπίζοντας τη σκόνη των μύθων και των ψευδαισθήσεων, αντί ουσιαστικές λύσεις.

Αντ’ αυτού συνθλίβεται  ανάμεσα στον δικομματισμό που μπορεί να ξεκίνησε μικρός, αλλά γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, προβάλλοντας αδιέξοδα μηνύματα.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως αντί να στήνονται τα μέτωπα απέναντι σ’ αυτόν τον αντιπαραγωγικό και αδιέξοδο για την χώρα δικομματισμό, σκάβονται χαρακώματα, μεταξύ των διάφορων φορέων που δημιουργήθηκαν στον χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς ή του κέντρου. Άνθρωποι, φίλοι , σύντροφοι που έκαναν όνειρα από κοινού και αγωνίστηκαν, κοιτάζονται με καχυποψία και αντιπαλότητα, με αιχμές και «απορίες» πως και γιατί μ’ αυτόν ή τον άλλον, ή πως συνυπάρχουν ο τάδε με την τάδε σε κοινό φορέα. Για το τελευταίο αυτό ισχυρισμό, θα πρέπει να θυμίσω πως ο Γιώργος Καμίνης κατόρθωσε να συμπεριλάβει στον συνδιασμό του για την Αθήνα, άτομα από την ανανεωτική αριστερά έως και φιλελεύθερους του Κέντρου, θέτοντας ως κοινό παρανομαστή την λογική και τις μεταρρυθμίσεις. Και τα πηγαίνει πολύ καλά.

Στήνονται, λοιπόν τα χαρακώματα,  προκειμένου ο φορέας που επέλεξε ο καθένας να ψηφίσει να πάρει μισή ή μια μονάδα παραπάνω, λές και αυτό είναι το ζητούμενο για την μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Μεταρρύθμισης του ορθολογισμού και των φιλελεύθερων αξιών που ονειρευτήκαμε.

Και όλα αυτά, διότι στις διάφορες προσπάθειες που προηγήθηκαν  για την ανασυγκρότηση του χώρου, επικράτησε το Εγώ των ηγετών, ή εν δυνάμει ηγετών,  που οδηγήθηκαν από προσωπικές στρατηγικές και αναλώθηκαν σε περιδινήσεις γύρω από τον εαυτό τους,  αντί να δουν την μεγάλη εικόνα, την ενότητα  και τη σύνθεση για την δημιουργία του Τρίτου Πόλου, που θα ήταν  σήμερα η πραγματική εναλλακτική λύση.

Ακόμη πιο απογοητευτικό, είναι πως πολύ συχνά δεν τηρούμε ούτε αυτά που θεωρούμε ότι αποτελούν συστατικό στοιχείο της ταυτότητας  μας. Ο διάλογος, γινόταν και γίνεται με μεγάλη δυσκολία, συχνά με έλλειψη ανοχής στη διαφορετική άποψη. Πολύ περισσότερο αυτή την προεκλογική περίοδο. Συχνά, - και κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα - βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως αντίπαλο, αγνοώντας πως μετά τις 25 Ιανουαρίου- όπως και να χουν τα πράγματα θα χρειασθεί να ξανακαθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι  και να συζητήσουμε για το μέλλον αυτού του χώρου, για το μέλλον της χώρας. Διότι, όσο ο μεγάλος αυτός χώρος των Δημοκρατικών, Μεταρρυθμιστικών και Προοδευτικών δυνάμεων παραμένει κατακερματισμένος, οι πολίτες θα έχουν να επιλέγουν μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, ή ομοίων τους…

Τι θα ψηφίσουμε, λοιπόν στις 25 του Γενάρη;