«Τίποτα πιότερο από τη φρίκη δε συνηθίζεται»

«Νέα τραγωδία με πρόσφυγες…» Το ακούμε καθημερινά και πολλές φορές περισσότερες από μια φορά την ημέρα… Για μας τους δημοσιογράφους, έγινε ρουτίνα. Αναζητούμε κάθε φορά μια πιο δυνατή έκφραση, αλλά δεν υπάρχουν. Τις χρησιμοποιήσαμε όλες.
Το ίδιο και οι ακροατές, οι πολίτες, «βομβαρδισμένοι» καθημερινά από τις τηλεοράσεις με τις ίδιες και ίδιες εικόνες, των πνιγμένων παιδιών, των απεγνωσμένων ανθρώπων που μπαίνουν σε σάπιες βάρκες, όμηροι των εμπόρων της ελπίδας, αλλοτριωμένοι από την υπερδόση της φρίκης, δεν αντιδρούν πια.
Ίσως κάποιοι αναρωτιούνται γιατί αυτοί οι άνθρωποι μπαίνουν μαζί με τα παιδιά τους στις βάρκες του θανάτου, με τεράστιο κίνδυνο, γνωρίζοντας πως δεκάδες, εκατοντάδες συνάνθρωποί τους χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου.
Την απάντηση την έδωσε η μεγάλη ηθοποιός και ακτιβίστρια Σούζαν Σάραντον, η οποία βρίσκεται εδώ και μέρες στη Λέσβο, ως ένδειξη αλληλεγγύης δίπλα στους πρόσφυγες, και με την ελπίδα να αφυπνίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και τους ηγέτες, που δείχνουν εγκληματική αδιαφορία.
«Ως μάνα τριών παιδιών -είπε- καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνει να είσαι μάνα παιδιών που κυνηγημένη από τον πόλεμο και την ανέχεια φτάνεις στην ακτή και υποχρεώνεσαι να κάνεις αυτό το αδιανόητο μεγάλο ταξίδι απλά και μόνο για να επιβιώσεις. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα και οι χώρες που δεν συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή της σωτηρίας όλων αυτών των ανθρώπων, θα το κάνουν».
Πολλές ανθρωπιστικές οργανώσεις και εθελοντές, αλλά και πολλοί απλοί άνθρωποι, κάνουν ό,τι μπορούν για να απαλύνουν τον πόνο και τη δυστυχία των συνανθρώπων τους που αναζητούν, όχι τον παράδεισο, αλλά ένα μέρος με μια σταλιά ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Αλλά δεν αρκούν.
Ένας σπουδαίος Σουηδός ποιητής, έγραψε για τους πρόσφυγες, πριν από πολλά χρόνια, αλλά οι στίχοι του εξακολουθούν να είναι επίκαιροι:
«Αν καταλαβαίναμε τη γλώσσα τους, θα τους ακούγαμε να λένε:
Δώστε μας ένα σταθερό σημείο στη γη – και θα το κάνουμε ν’ ανθίσει..
Ένα ποτάμι έχει την κοίτη του, ένα δέντρο έχει το δάσος του και ένα μυρμήγκι τη φωλιά του.
Αλλά οι συνάνθρωποί μας που αποκαλούνται πρόσφυγες, δεν έχουν μια χούφτα χώμα που να μπορούν να πουν: είναι δικό τους.
Δώστε μας μια χούφτα χώμα, δώστε μας ένα σταθερό σημείο και δώστε μας ένα διαφορετικό όνομα.
Το όνομα: Άνθρωπος»
Η ευθύνη της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου είναι τεράστια και η στάση τους θα καταγραφεί στην Ιστορία ως μαύρη σελίδα αδιαφορίας ή αδυναμίας για παγκόσμια αλληλεγγύη.
Καθήκον όλων μας είναι να αντισταθούμε και να μην συνηθίσουμε τη φρίκη. Να μη γίνουν καθημερινή ρουτίνα οι εικόνες της δυστυχίας και του θανάτου. Γιατί, όπως έγραψε κάποτε ο ποιητής μας, Κώστας Κινδύνης: «Τίποτε πιότερο από τη φρίκη δεν συνηθίζεται»…