Στο δρόμο προς τις εκλογές, στα τυφλά

Η χώρα μπήκε στην ευθεία των εκλογών, των πιο κρίσιμων εκλογών της μεταπολιτευτικής περιόδου. Τα πρώτα δείγματα από την προεκλογική περίοδο, δεν είναι αισιόδοξα. Πολιτικοί και πολιτικά κόμματα, δίνουν την εντύπωση πως δεν κατάλαβαν τίποτε από την κρίση που περνά το ίδιο πολιτικό σύστημα και χρησιμοποιούν τις παλιές μεθόδους χειραγώγησης των ψηφοφόρων.
Όπως τουλάχιστον καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, το πολιτικό σκηνικό είναι ιδιαίτερα ρευστό και δείχνει να έχει περάσει  η εποχή του δικομματισμού.

Σύμφωνα, επίσης, με τις δημοσκοπήσεις, παρατηρείται μια αύξηση της δύναμης των άκρων, γεγονός που δημιουργεί έναν επιπλέον επιβαρυντικό παράγοντα σε μια δημοκρατία που απέδειξε πως έχει πολλές αγκυλώσεις. Η αύξηση, μάλιστα, της δύναμης της ακροδεξιάς, συνυπολογιζόμενη με τη δεξιά στροφή της ηγεσίας της ΝΔ υπό τον Αντ. Σαμαρά - όχι μόνον πολιτικά, αλλά και ιδεολογικά-  θυμίζει παλαιότερες γκρίζες εποχές και  πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα τους δημοκρατικούς πολίτες και τα κόμματα.
Στα αριστερά, παρατηρείται όλο και μεγαλύτερη μετατόπιση του ΚΚΕ σε ακραίες θέσεις και επιστροφή στο σκοταδισμό της σταλινικής περιόδου και την τυφλή σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα.

O υπό τον Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα «αποπολιτικοποιείται» και αντικαθιστά την όποια πολιτική του με μιαν αντιμνημονιακή αντιπαράθεση, που δεν έχει ιδεολογική ταυτότητα, αλλά διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία, από την αριστερά έως την ακροδεξιά. Δεν είναι εξάλλου τυχαία η επίθεση αγάπης από τον Π. Καμένο προς το κόμμα αυτό. Μόνο τα αντιδεξιά αντανακλαστικά οδήγησαν τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Σκουρλέτη να απορρίψει το ενδεχόμενο συνεργασίας.
Παρά τις δηλώσεις Σαμαρά περί αυτοδυναμίας, έχουν συνειδητοποιήσει όλοι στα επιτελεία των κομμάτων, πως το ενδεχόμενο αυτό έχει από ελάχιστες έως μηδαμινές  πιθανότητες. Αυτό που επιδιώκει ο κ. Σαμαράς, αλλά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι να καταλάβουν την πρώτη θέση στην εκλογική αναμέτρηση, ώστε να μπορέσουν να διαπραγματευτούν από καλύτερη θέση τις μετεκλογικές εξελίξεις.
Το ΠΑΣΟΚ, σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης, μετά το σόκ της κατάρρευσής του, ακολουθεί δια του νέου αρχηγού του την παλαιά μέθοδο. Χτυπά δεξιά και αριστερά καταγγέλοντας, με στόχο την επανασυσπείρωσή του, να μαζέψει τα κομμάτια του. Οι προτάσεις στελεχών του, προς την Δημοκρατική Αριστερά για συνεργασία, δεν πείθουν για την ειλικρίνειά τους. Αποσκοπούν, κυρίως, να εκθέσουν το κόμμα αυτό ότι δεν επιθυμεί να συμμετέχει σε μια προοδευτική εναλλακτική λύση. Και στην περίπτωση αυτή ο αντικειμενικός στόχος είναι να κερδίσει πίσω τους ψηφοφόρους οι οποίοι τους τελευταίους μήνες, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, μετακινήθηκαν προς την ΔΗΜΑΡ. Εάν το ΠΑΣΟΚ επιθυμούσε πραγματική συνεργασία για προοδευτική διέξοδο, τότε θα κατέθετε, συγκεκριμένο σχέδιο- πρόταση.
Η Δημοκρατική Αριστερά; Το κόμμα αυτό, δεν έχει ξεκαθαρίσει τη στρατηγική του. Πίσω από τις δηλώσεις των στελεχών του, διαφαίνεται η ευχή να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε την επομένη των εκλογών, να μην κληθεί το ίδιο να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Φαίνεται να τρομάζουν τα στελέχη του στο ενδεχόμενο μια τέτοιας εξέλιξης. Προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες και κυρίως αυτούς που τους τελευταίους μήνες έχουν προσεγγίσει την ΔΗΜΑΡ, πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα έχουν ήδη «βρει» μεταξύ τους, άρα «δεν μας πέφτει λόγος, διότι δεν μπορούμε να συμμετέχουμε σε μια τέτοια συγκυβέρνηση». Στις προσκλήσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ για τη συνεργασία με στόχο μια προοδευτική πλειοψηφία, απαντούν πως «δεν υπάρχουν προϋποθέσεις». Και αναρωτιέται ένας καλόπιστος παρατηρητής: Ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτές που αναζητά η ΔΗΜΑΡ; Και γιατί δεν εργάζεται, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, τις οποίες, υποτίθεται, ότι θέτει;
Κάποιοι φίλοι μου, μου απαντούν πως όλα αυτά είναι προεκλογικά. «Να δούμε το αποτέλεσμα των εκλογών και μετά βλέπουμε…», μου λένε. Δεν με πείθουν, για δύο λόγους: α) Θεωρώ ότι στο βάθος βρίσκεται η αδυναμία, ο πολιτικός αυτισμός της ελληνικής Αριστεράς, η φοβία να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, και β) Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του κινείται στο ίδιο μήκος κύματος όπως παλαιά,  αδυνατεί να κοιτάξει στον καθρέφτη και χρησιμοποιεί τις ίδιες κλασσικές μεθόδους χειραγώγησης των ψηφοφόρων.
Έτσι, η χώρα οδεύει στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της μεταπολίτευσης, στα τυφλά, χωρίς σχέδιο, με τα κόμματα της Κεντροαριστεράς να αδυνατούν να συνδιαμορφώσουν έναν προοδευτικό οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση.

Ο Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος