Ώρες ανευθυνότητας

H Σουηδία είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και δεν διέρχεται  οικονομική κρίση. Στις εκλογές  του περασμένου Σεπτεμβρίου, πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το οποίο, όμως σχημάτισε  κυβέρνηση μειοψηφία μαζί με τους Πράσινους και την στήριξη του Αριστερού κόμματος, με 158 συνολικά έδρες έναντι των 350 που διαθέτει το Σουηδικό Κοινοβούλιο.  Τον περασμένο μήνα καταψηφίστηκε ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης και με τις ψήφους των Ακροδεξιών και υπερψηφίστηκε ο προϋπολογισμός  της Κεντροδεξιάς Συμμαχίας που κυβέρνησε τα προηγούμενα οκτώ χρόνια. Όλα έδειχναν πως η χώρα όδευε προς πρόωρες εκλογές…

Όμως οι σουηδοί πολιτικοί είναι σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι και νοιάζονται πρωτίστως για τη χώρα τους και κατά δεύτερο λόγιο για τα κόμματα και τους εαυτούς τους.

Κάθησαν, λοιπόν, όλα δημοκρατικά τα κόμματα, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα  και αποφάσισαν ότι δεν είναι καλό για τη χώρα και την οικονομία της να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Αποφάσισαν ακόμη να ισχύσει ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε με ορισμένες τροποποιήσεις που ζήτησε το κυβερνητικό κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, το οποίο θα κυβερνήσει σε συνεργασία με τους Πράσινους έως το τέλος της τετραετίας… Αποφάσισαν τέλος, να αποκλείσουν και να μην δεχτούν σε καμιά πολιτική διεργασία την συνεργασία των ακροδεξιών, οι οποίοι, ειρήστω εν περόδω,  δεν έχουν καμιά σχέση με τους δικούς μας χρυσαυγίτες νεοναζί. Είναι ένα ξενοφοβικό κόμμα.

Αυτά συμβαίνουν σε μια κανονική χώρα.

Εγώ ζω, δυστυχώς, σε μία μη κανονική χώρα. Όπου οι πολιτικοί της δεν νοιάζονται για την χώρα τους, αλλά μόνο για την πάρτη τους… Όπου έχουν σβήσει από το λεξιλόγιό τους τις λέξεις φιλοπατρία, συναίνεση, δημοκρατική συνείδηση και καθήκον.  Ζω σε μία χώρα η οποία διέρχεται μια βαθειά οικονομική κρίση από τις χειρότερες στην ιστορία της. Όπου για 5 χρόνια ο λαός της πλήρωσε  και συνεχίζει να πληρώνει το βαρύ κόστος της κρίσης. Όπου η ανάγκη για συναίνεση  είναι αναγκαία όσο ποτέ. Παρόλα αυτά ζει για άλλη μια φορά τον Μεγάλο Διχασμό. Τον τρίτο τα τελευταία  εκατό χρόνια. Οι δύο προηγούμενοι οδήγησαν σε εθνικές τραγωδίες, την Μικρασιατική καταστροφή και τον Εμφύλιο. Ωστόσο, δεν φαίνεται να μας βοήθησαν να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη της εθνικής συναίνεσης.

Ζω σε μια χώρα, όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση και κυρίως η αντιπολίτευση η οποία υποστηρίζει ότι εκφράζει την Αριστερά, δείχνουν την μεγαλύτερη ανευθυνότητα σε τόσο κρίσιμες στιγμές.

Η κυβέρνηση με τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αντί να κοιτάξει ως πρωθυπουργός τον συμφέρον της χώρας και τις διεθνείς δεσμεύσεις της, κάνει τους δικούς του μικροκομματικούς  σχεδιασμούς. Μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, αποφάσισε να περάσει και πάλι στο στρατόπεδο των… αντιμνημονιακών, σχίζοντας κάθε μέρα το μνημόνιο, όπως έλεγε, βάζοντας μάλιστα και τους ανάλογους λαϊκιστές υπουργούς στην κυβέρνησή του. Αλλά και την ύστατη στιγμή, παρά τα προσχήματα επενδύει στον διχασμό, εκτιμώντας πως η πόλωση θα τον ευνοήσει. Εξάλλου, τον ενθαρρύνουν  οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι κλείνει συνεχώς η ψαλίδα..

Ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όλη αυτή την περίοδο της κρίσης επένδυε στον διχασμό, την έλλειψη συνεννόησης και συναίνεσης, με όπλο τον άκρατο λαϊκισμό, οποίος τον ευνοεί, όταν μάλιστα απευθύνεται σ’ έναν λαό, ο οποίος έχει λυγίσει και είναι ευάλωτος στα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις.

Ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του, δεν έχουν φραγμούς και κανέναν ενδοιασμό, φτάνοντας στα όρια του αμοραλισμού. Με αφορμή την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, έριξε μπόλικη λάσπη στον ανεμιστήρα, κάνοντας  λόγο για αργυρώνητους και κουμπαράδες και έσπευσε πρώτος να επικροτήσει την ιλαροτραγωδία των χαϊκαλολαζόπουλων …΄

Υπάρχουν και κάποιοι βουλευτές που  δεν διαφέρουν στην ανευθυνότητα από τους άλλους.  Πχ. ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Θωμάς Ψύρρας. Δηλώνει πως, « η συναίνεση είναι η πρώτη και σταθερή επιλογή. Και προσθέτει πως «η μόνη λύση προς το συμφέρον της χώρας είναι να ενεργοποιηθούν οι διαδικασίες συναίνεσης. Γιατί αλλιώς η Ελλάδα ενδέχεται να είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που μπορεί να “πεθάνει” από άκρατο λαϊκισμό, είτε «δεξιό», είτε «αριστερό». Και, όμως με την ψήφο του αποφάσισε να συμβάλλει στη μη συναίνεση και  στον «θάνατο» της χώρας. Μια άλλη περίπτωση είναι ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία τονίζει την ανάγκη συναίνεσης και καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, αλλά ομολογεί πως δεν τολμά να αναλάβει τις ευθύνες του, διότι δεν προτάσει το συμφέρον της χώρας, αλλά τι θα πουν μερικοί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ…

Αυτές είναι δύο ενδεικτικές περιπτώσεις. Υπάρχουν βουλευτές, ακόμη και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζουν πως  όταν  αργότερα σήμερα γίνει γνωστό πως η χώρα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο οδηγείται σε πρόωρες εκλογές, θα ξεκινήσει μια εφιαλτική περίοδος για την οικονομία και τους πολίτες, αλλά δεν τους νοιάζει. Εν γνώση τους, επιλέγουν το ατομικό και κομματικό συμφέρον, παρά το συμφέρον της χώρας. Διότι, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά των σουηδών πολιτικών, οι οποίοι έχουν έντονη εθνική συνείδηση, βαθειά δημοκρατική νοοτροπία και σαν άτομα αγαπούν πολύ τη χώρα τους! Διαθέτουν, επίσης υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, σύνεση, τιμιότητα και αφοσίωση.