Η παρέα

 

«Πάμε να γνωρίσεις του φίλους μου», μου είπε μια μέρα η Ελένη. Είμασταν ήδη ζευγάρι εδώ και αρκετούς μήνες και ζούσαμε μαζί. «Ποιους φίλους σου;», της λέω… «Η παρέα μου, εδώ στο Μπραχάμι από πολλά χρόνια, σχεδόν από τα εφηβικά μας χρόνια, πάμε θα τους γνωρίσεις».

Μπήκα στο δωμάτιο και άρχισα να ψάχνω καλά ρούχα… «Γαμπρός», σκέφτηκα και θα περάσω από τσεκ-απ, όπως σε κείνη την ταινία, με τον Ηλιόπουλο και την Καραγιάννη…

Ενώ έψαχνα τι να φορέσω, θυμήθηκα την πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου. Ήταν 30 Απριλίου 1983, όταν ανέβηκα στην ΕΡΤ για ένα ραντεβού με τον αείμνηστο Γιώργο Ρωμαίο, Γενικό Διευθυντή, τότε της ΕΡΤ. Ήμουν έξη μήνες στην Ελλάδα από τότε που επέστρεψα από την Σουηδία και έψαχνα ακόμη δουλειά.

Το ραντεβού πήγε πολύ καλά και ο Γ. Ρωμαίος μου είπε πως ξεκινάω από την επόμενη ημέρα, πρωτομαγιά.

Κατέβηκα, χαρούμενος στο μπαρ για έναν καφέ και για να συνειδητοποιήσω, ότι από την επομένη  αρχίζω επιτέλους να δουλεύω. Οι οικονομίες  που είχα  από την δουλειά μου στην Σουηδική Ραδιοφωνία, είχαν ήδη τελειώσει και τα πράγματα ήταν δύσκολα.

Εκεί, την πρωτοείδα. Καθόταν μαζί με έναν γνωστό μου εκ Σουηδίας. Κάθισα μαζί τους. Είχα ήδη ερωτευτεί τη φωνή της, από το Ραδιόφωνο. Στην δημοφιλή, τότε, εκπομπή «Κάθε μέρα Παντού»

Όμως, τώρα την είχα μπροστά μου, με τα όμορφα μεγάλα μάτια της, γεμάτα έρωτα Και όλα, οι κινήσεις, η ομιλία, τα χέρια της, όλα ξεχείλιζαν έρωτα.

Μόλις μείναμε μόνοι, αν και άφραγκος, όταν έφυγε ο φίλος μας, της ζήτησα ραντεβού. Δέχτηκε…

Όταν χωρίσαμε, ένιωθα πολύ τυχερός! Τι μέρα κι αυτή! Και δουλειά και ραντεβού με μια κοπέλα…

«Τι κάνεις εκεί; Πρέπει να φύγουμε.. Φόρα ότι βρεις», μου είπε με όσο πιο γλυκιά φωνή γίνεται, η Ελένη, διακόπτοντας τις αναπολήσεις μου. «Μην αγχώνεσαι, οι φίλοι μου είναι όλοι ρηγάδες, δεν πρόκειται να σε κρίνουν για το ντύσιμό σου»

Ήταν όλοι εκεί, ο Χρήστος, ο Θανάσης, ο Μπάμπης, ο ταβερνιάρης ο Δήμας, ο Βασίλης, ο Λεωνίδας, ο Γκουγκουλής… Μια αντροπαρέα, που όπως μου είχε εξηγήσει η Ελένη, λειτουργούσαν ως… σωματοφύλακές της…Μην πέσει το κορίτσι σε κακά χέρια.

Τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα επάνω μου. «Ποιος είναι τούτος που μας παίρνει το κορίτσι», θα σκέφτηκαν…

Και ύστερα, μεταξύ μεζέδων και μπόλικου κρασιού άρχισε η ανάκριση… Εκτός από τα συνηθισμένα από που κρατάει η σκούφια μου κλπ, τους ενδιέφεραν και οι πολιτικές μου απόψεις. Την ανάκριση σε αυτό το θέμα ανέλαβε ο διανοούμενος της παρέας, καθότι πανεπιστημιακός, ο Μπάμπης. Έτσι αφού μιλήσαμε για τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, για το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως για το ΚΚΕ εσωτ και του Ρήγα,  την πορεία του ευρωκομμουνισμού και την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας, --  -τους πέταξα και κάτι τσιτάτα των νεομαρξιστών, έτσι για εφέ-, έγινε σαφές ότι πέρασα τις εξετάσεις. Ακόμη και ο αυστηρός Μπάμπης, συναίνεσε, όπως μου εκμυστηρεύτηκε η Ελένη στην επιστροφή.

«Και ένα δεν συναινούσαν;», ρώτησα με αγωνία την Ελένη. Έσκασε στα γέλια…

Αυτή η όμορφη παρέα, ήταν – και είναι- η παρέα μου από τότε. Συναντιόμασταν κάθε Παρασκευή, στην αρχή στο «Ρεμούτσικο» του Δήμα, αργότερα σε άλλες ταβέρνες… Συχνά συμπλήρωναν την παρέα μας και άλλοι, όπως ο Χάρης Κατσιμίχας.

Φαγοπότι και πολιτικές αναλύσεις μέχρις εσχάτων. Μέχρι και τοπικά κουτσομπολιά, τα οποία δεν μπορούσα να παρακολουθήσω, διότι δεν γνώριζα πρόσωπα και πράγματα, καθότι διπλός μετανάστης στη γειτονιά. Και από την επαρχία και από την Σουηδία.

Οι πολιτικές μας συζητήσεις ήταν ατέλειωτες μέχρι πρωίας, βοηθούντος και του οινοπνεύματος. Με τον καιρό, μάλιστα, αποθρασύνθηκα και τους άλλαζα τα φώτα με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις μου, που συχνά τους κούραζαν…Το καταλάβαινα, όταν η Ελένη με σκούνταγε ή με διέκοπτε και άλλαζε την κουβέντα, συνήθως με τα τοπικά κουτσομπολιά, στα οποία δεν μπορούσα να συμμετέχω…

Πάντως, όταν ερχόταν ο λογαριασμός, αναλάμβανα να κάνω την διαίρεση για το ρεφενέ. Όταν μάλιστα, μια φορά ήμουν σε επαγγελματικό ταξίδι στην Κίνα, γύρω στις 8 το πρωί, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η παρέα, που λόγω της διαφοράς ώρας βρισκόταν ακόμη στην ταβέρνα.  Μου ζήτησαν να κάνω την διαίρεση για να πληρώσουν…

Τριάντα και πλέον χρόνια κράτησαν οι οινοκατανύξεις μας, τα συμπόσια μας… και η παρέα.

Το 2010 φτιάξαμε παρέα τους imaginistes, μια αυτόνομη ανοιχτή ομάδα παρέμβασης ενεργών ανήσυχων πολιτών, χωρίς συγκεκριμένη οργανωτική δομή, όπως τη λέγαμε. 

Συμμετείχαμε στις εκλογές με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο..

Και όταν έφυγε η Ελένη, οι φίλοι, η παρέα ήταν εκεί για τον αποχαιρετισμό. Και εξακολουθεί να είναι η παρέα μου. Εάν τύχει και δεν βρεθούμε για καιρό, χτυπάει το τηλέφωνό μου. Είναι ο Θανάσης, ο Χρήστος… ή κάποιος άλλος από την παρέα.