Ραδιοφωνικός Σταθμός Καλαμάτας- Μια πρωτόγνωρη εμπειρία

 

Οι καταστροφικοί σεισμοί της Καλαμάτας στις 13 και 15 Σεπτεμβρίου του 1986 στάθηκαν η αφορμή για τη δημιουργία του Ραδιοφωνικού Σταθμού Καλαμάτας, που συνεχίζει τη λειτουργία του μέχρι σήμερα ως ΕΡΤ Καλαμάτας.

Δυο μέρες μετά τον σεισμό, ο  τότε διευθυντής μου στην ΕΡΤ, ο αείμνηστος Σπύρος Ζιακόπουλος (καλαματιανός στην καταγωγή), μου πρότεινε να κατέβω στην Καλαμάτα, διότι η κυβέρνηση αποφάσισε να θέσει σε λειτουργία έναν πρόχειρο ΡΣ για την ανάγκη ενημέρωσης των σεισμόπληκτων.

Ήδη ομάδα αποτελούμενη από τεχνικούς της ΕΡΤ και μηχανικούς του Υπουργείου μεταφορών αναχώρησε με στρατιωτικό αεροπλάνο στη Ρόδο, και μετέφερε τον εκεί εφεδρικό ραδιοπομπό μεσαίων κυμάτων της ελληνικής ραδιοφωνίας, στην Καλαμάτα.

Στην Καλαμάτα βρισκόταν ήδη, μερικές ώρες μετά τον σεισμό ο Γιώργος Παπαδάκης για τις ανάγκες του ρεπορτάζ.

Φτάσαμε στην Καλαμάτα με την γυναίκα μου και συνάδελφο Ελένη Αποστολοπούλου- είχαμε παντρευτεί, μόλις ένα μήνα πριν (2 Αυγούστου)

Την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου του 1986, μαζί με την  Ελένη Αποστολοπούλου, και τον Γιώργο Παπαδάκη, εκπέμψαμε την πρώτη εκπομπή του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Καλαμάτας, κάτω από μια ελιά σ’ ένα οικόπεδο στο Ασπρόχωμα. Μάλιστα, προσφωνούσαμε τον σταθμό «Εδώ Καλαμάτα! Εδώ Καλαμάτα». Αμέσως μετά, ο Γιώργος Παπαδάκης αναχώρησε για την Αθήνα.

Μείναμε οι δύο μας και έπρεπε να λύσουμε σειρά προβλημάτων, τεχνικών, αλλά και οργάνωσης του σταθμού, ο οποίος έπρεπε να εκπέμπει όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες.

Πρέπει να τονίσω τον θαυμασμό μας στους τεχνικούς της ΕΡΤ, οι οποίοι με πάθος, αλλά και φαντασία έλυναν ένα- ένα τα τεχνικά προβλήματα. Σημειώνω ότι ο εξοπλισμός που είχαν πάρει μαζί τους ήταν αυτός των εξωτερικών μεταδόσεων με μία απλή κονσόλα και όχι για την λειτουργία ενός Ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν αναφέρω τα ονόματα των τεχνικών, διότι ήταν πολλοί που εναλλάσσονταν, διότι φοβάμαι ότι θα ξεχάσω αρκετούς…

Το  δεύτερο πρόβλημα που έπρεπε να λύσουμε ήταν η οργάνωση, δηλαδή η συγκέντρωση των πληροφοριών, από τους διάφορους φορείς, κυρίως από τον δήμο και η μετάδοσή τους.

Ο τότε δήμαρχος Σταύρος Μπένος ήταν δίπλα μας και είχαμε συνεχείς επαφές μαζί του. Του ζητήσαμε βοήθεια. Έτσι ήρθαν και εντάχθηκαν στην δημοσιογραφική ομάδα μας, οι τοπικοί δημοσιογράφοι με πρώτους τον Γιώργο Ξιάρχο, αλλά και άλλοι, όπως η Ολυμπία Δημητρέα.

Η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη για τη δουλειά μας, καθώς έφτιαξαν έναν κατάλογο με τα τηλέφωνα των διαφόρων υπευθύνων, χρέη γραμματείας και τηλεφωνητών, και κυρίως μας έφεραν σε επαφή με τους διάφορους παράγοντες και υπεύθυνους των φορέων της πόλης.

Από την πρώτη στιγμή ήρθα σε επαφή μαζί τους, κυρίως με τους επικεφαλής των παρατάξεων στο Δημοτικό συμβούλιο και τους είπα πως τα μικρόφωνα του σταθμού είναι ανοιχτά για όλους και όποτε έκριναν θα μπορούσαν να παρέμβουν. Δεν χρειάστηκε ποτέ να το κάνουν διότι τους καλούσαμε συχνά για να ακουστεί η κριτική τους  στον τρόπο που ο δήμαρχος και η κυβέρνηση αντιμετώπιζαν την κατάσταση μετά τον σεισμό.

Αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος. Δεχόμουν συχνά μηνύματα από πολύ ψηλά, ότι δεν πρέπει να επιτρέπω να ασκείται πολύ κριτική. Μάλιστα, από την τότε ΓΓ Τύπου και πληροφοριών, εστάλησαν δύο φορές άτομα για ελέγξουν και να στέλνουν  ραπόρτα για τον πως χειρίζομαι αυτά τα θέματα. Το αστείο ήταν πως μου το ομολογούσαν οι ίδιοι οι απεσταλμένοι, οι οποίοι μάλιστα μου έδειχναν και τα ραπόρτα που έστελναν, τα οποία ήταν πολύ θετικά για την λειτουργία του σταθμού.

Ακόμη και ο τότε ΓΔ της ΕΡΤ  Χαλάτσης, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι έλαβε ένα μακροσκελές τέλεξ από τον τότε νομάρχη Μεσσηνίας, ο οποίος με κατηγορεί ότι επιτρέπω να γίνεται μέσω του σταθμού αντικυβερνητική προπαγάνδα. Με καθησύχασε όμως λέγοντάς μου πως ξέρει ότι κάνω εξαιρετική δουλειά και να συνεχίσω, έτσι.

Σταθερός συμπαραστάτης μας ήταν βέβαια ο Σταύρος Μπένος, ο οποίος μας στήριζε συνεχώς με ό,τι χρειαζόμασταν για την καλύτερη λειτουργία του σταθμού, αλλά απ΄ ότι έμαθα μας κάλυπτε πλήρως και στους «γκρινιάρηδες» της κυβέρνησης.

Ο σταθμός λειτούργησε μερικές ημέρες κάτω από την ελιά στο Ασπρόχωμα. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε σε ένα τροχόσπιτο και τέλος στο 2^ο όροφο του κτηρίου του ΟΤΕ, ενώ στο ισόγειο στεγάζοταν προσωρινά η νομαρχία.

Εκεί όπου οι συνθήκες ήταν καλύτερες οργανώσαμε ένα κανονικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα, με σειρά ενημερωτικών εκπομπών και αργότερα παρουσιάζαμε εκτός από την πολιτιστική ζωή της πόλης και τους μεσσήνιους λογοτέχνες. Επίσης, ξεκίνησε την μετάδοση του προγράμματος του και από τα FM, μέσω της κεραίας τους Δεύτερου προγράμματος.

Η πιο δημοφιλής εκπομπή ήταν το «Καλημέρα Καλαμάτα» που μεταδιδόταν καθημερινά τις πρωινές ώρες, όπου παρουσιαζόταν οι χρήσιμές πληροφορίες που αφορούσαν τους σεισμόπληκτους, αλλά και συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Οι εκπομπές αυτές έβγαζαν πολύ συχνά ειδήσεις που αναπαράγονταν από τον τοπικό τύπο και αρκετές φορές ως πρώτο τους θέμα.

Κάναμε επίσης απευθείας μεταδόσεις των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, κυρίως όταν στην ημερήσια διάταξη υπήρχαν πολύ σοβαρά θέματα που αφορούσαν στην ανασυγκρότηση της πόλης. Επίσης, γινόταν τις Κυριακές και η μετάδοση της Θείας Λειτουργίας από κάποιον από τους ναούς της πόλης. Θυμάμαι την συγκίνηση και την αγάπη που μου έδειχνε ο τότε μητροπολίτης.

Η Ελένη Αποστολοπούλου, έπρεπε να φύγει για την Αθήνα για να συνεχίσει την δουλειά της στην ΕΡΤ και έτσι έμεινα μόνος με τους νέους συνεργάτες και φίλους πια καλαματιανούς. Βέβαια, επειδή είχε αγαπήσει και αυτή αυτό το πρωτοφανές και πρωτοπόρο εγχείρημα ερχόταν πολύ συχνά.

Ζητούσα επίμονα από την διοίκηση της ΕΡΤ, να προχωρήσει σε προσλήψεις, διότι δεν μπορούσε να συνεχίσει ο σταθμός  για πολύ μόνο με την βοήθεια των εθελοντών. Έτσι, περίπου ένα χρόνο μετά την λειτουργία του, το 1987, η ΕΡΤ προχώρησε στην πρόσληψη με συμβάσεις έργου πέντε εργαζομένων με ανοιχτό διαγωνισμό. Μάλιστα, ήρθε στην Καλαμάτα για αυτό τον σκοπό, ο τότε ΓΔ της ΕΡΤ Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο οποίος ήταν επίσης ένας από τους στυλοβάτες της προσπάθειας αυτής, είχαμε συχνή επικοινωνία και με βοήθησε να ξεπεράσω πάρα πολλά γραφειοκρατικά και όχι μόνον προβλήματα εντός της ΕΡΤ.

Συζητούσαμε συχνά με τον Σταύρο Μπένο το μέλλον του σταθμού. Το συζητούσα και με τους εκδότες των τοπικών εφημερίδων, καθώς τότε- δεν είχαν απελευθερωθεί ακόμα οι συχνότητες για την δημιουργία μη κρατικών ΜΜΕ- αναζητούσαμε μια φόρμουλα  για τη δημιουργία ενός φορέα στον οποίο θα συμμετείχαν η ΕΡΤ, ο δήμος και οι εκδότες.

Τελικά επιλέχθηκε η προγραμματική συμφωνίας ΕΡΤ- δήμου, η οποία όμως δεν προχώρησε, λόγω και των ραγδαίων πολιτικών γεγονότων στην κεντρική σκηνή.  Όμως, ο σταθμός μετατράπηκε σε περιφερειακό σταθμό της ΕΡΤ. Ίσως ήταν τελικά η καλύτερη λύση.

Έμεινα στην Καλαμάτα έως τα μέσα του 1988. Μια εμπειρία μοναδική για μένα και την Ελένη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη των πολιτών- ακροατών του σταθμού. Στην αγορά, στο δρόμο, μόλις άκουγαν τις φωνές μας,  μας αναγνώριζαν και μας μιλούσαν με πολύ αγάπη. Κάποιοι καταστηματάρχες αρνιόταν να πληρωθούν όταν ψωνίζαμε ή τρώγαμε σε κάποιο εστιατόριο ή μας έκαναν υπερβολικό σκόντο.

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Καλαμάτας ήταν πράγματι ένα υπόδειγμα μέσου ενημέρωσης που ενδιαφερόταν για την πραγματική ενημέρωση των πολιτών, παρά τις όποιες πιέσεις της εξουσίας, ανοιχτός στους πάντες και κυρίως στους πολίτες.

Θέλω κλείνοντας να θυμηθώ ένα περιστατικό. Μία ημέρα τηλεφώνησαν στον σταθμό κάποιοι μαθητές οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τι συνθήκες στο σχολείο και ζητούσαν να μιλήσουν στον σταθμό. Τους καλέσαμε να έρθουν στον στούντιο. Μετά από λίγο μας ξανατηλεφώνησαν και διαμαρτυρήθηκαν, διότι δεν τους άφηναν στην είσοδο να ανέβουν. Κατέβηκα στην είσοδο και ζήτησα  από τους φύλακες της νομαρχίας να τους επιτρέψουν να ανέβουν. Ακουσε την κουβέντα μας  που γινόταν σε υψηλούς τόνους ο νομάρχης και βγήκε από το γραφείο του και άρχισέ να με απειλεί. Στήσαμε έναν τρικούβερτο καυγά και τελικά οι μαθητές ανέβηκαν στο στούντιο και εξέφρασαν τα αιτήματά τους.

Τις μετέπειτα περιπέτειές μου με τον νομάρχη δεν χρειάζεται να τις αναφέρω….