Τυφλή σύγκρουση;

Δεν χωρά αμφιβολία, πως στις εκλογές στις 17ης Ιουνίου, παίζεται το μέλλον της χώρας μας. Και για όσους υποστηρίζουν ότι οι «ξένοι μπλοφάρουν», οι απαντήσεις ήρθαν με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια από «εχθρούς» και «φίλους». Το τηλεφώνημα της Μέρκελ, με όσο άγαρμπο και «γερμανικό» τρόπο κι αν έγινε, υποδηλώνει τη σκληρή πλευρά των Ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων και το μήνυμα είναι σαφές. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου ΘΑ εκληφθούν ως δημοψήφισμα για «ναι» ή «όχι» στο Ευρώ. Και σύμφωνα με τα γερμανικά, τουλάχιστον, ΜΜΕ, δεν εκφράζει μόνον την άποψη της κ. Μέρκελ.

Εκφράζει και την άποψη αποδεδειγμένων «φίλων», όπως ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, ο οποίος δεν βρέθηκε τυχαία στην Αθήνα, αλλά αντιθέτως μετέφερε το μήνυμα πως «η φιλία θα πρέπει να είναι αμοιβαία» και ότι τα «όνειρα θερινής νυκτός» ότι θα παίρνουμε λεφτά, χωρίς να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας, δεν ισχύουν.

Η επίθεση του λαϊκισμού

Έχει γίνει πλέον σαφές σε όλους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας τορπίλισαν κάθε προσπάθεια συναίνεσης και σχηματισμoύ κυβέρνησης συνεργασίας, στην πιο κρίσιμη στιγμή για την χώρα, την περίοδο της μεταπολίτευσης.Και είναι προφανής ο εκνευρισμός των στελεχών του στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά παράθυρα, καθώς επιχειρεί να αποσύρει από πάνω του την ευθύνη για τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Η αλήθεια είναι πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ , μεθυσμένη από το εκλογικό αποτέλεσμα, αποφάσισε την νέα προσφυγή στις κάλπες το βράδυ της 6ης Μαϊου. Απέμεινε, μόνο η επικοινωνιακή διαχείριση της απόφασης αυτής. Να ρίξουν, δηλαδή την ευθύνη στους άλλους και στην πράξη να ξανακοροϊδέψουν τον Λαό. Η μέθοδος παλιά και αποτελεσματική.

Ο θρίαμβος του λαϊκισμού

Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν πρέπει να ξάφνιασαν. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να ξάφνιασαν τους επιτελείς των κομμάτων. Τόσο οι φανερές δημοσκοπήσεις, όσο και οι κρυφές, έδειχναν ότι η συντριβή του δικομματισμού θα είναι καθολική. Ίσως κάποιοι πίστευαν ότι μπροστά στην κάλπη, κάποιοι «αγανακτισμένοι» πολίτες θα σκέφτονταν πιο ψύχραιμα. Αυτό όμως δεν συνέβη.
Τι όμως συνέβη χθες;
Ας δούμε πρώτα τους ηττημένους. Πρώτος ηττημένος η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και φυσικά ο ίδιος προσωπικά που βιάστηκε να προκαλέσει τις εκλογές και οδήγησε το κόμμα του από το 33,5% του 2009 που εθεωρείτο μεγάλη ήττα σε συντριβή, κάτω από το 20%.

Μια πρόταση λογικής προς διαζευγμένους από την λογική

Δεν θα αναφερθώ σήμερα στις εκλογές κι ας προκηρύχθηκαν χθες, για τις 6 Μαϊου. Θα έχουμε, εξάλλου, πολλά να πούμε μέχρι τότε. Θα αναφερθώ σε ένα άλλο θέμα της καθημερινότητας, που αφορά την ποιότητα της ζωής μας, την ποιότητα της δημοκρατίας μας.

Μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες της κοινωνίας μας, είναι ότι δεν έχει μάθει να συζητάει, να διαλέγεται. Τα κόμματα, οι συνδικαλιστικοί και άλλοι φορείς, ούτε έμαθαν να διαλέγονται, ούτε φυσικά διαπαιδαγώγησαν την ελληνική κοινωνία να συμμετέχει σε διάλογο, ακολουθώντας τους κανόνες, δηλαδή να συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις.

Παραδείγματα, έχουμε ζήσει άπειρα. Το αποτέλεσμα είναι πως η ελληνική κοινωνία, έχει μείνει στην ουσία στάσιμη, με ελάχιστα βήματα μπροστά σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Διότι χωρίς συναίνεση, δεν μπορούν να προχωρήσουν οι όποιες μεταρρυθμίσεις, από τις πιο απλές έως τις πιο δύσκολες. Και η συναίνεση, προϋποθέτει πραγματικό και όχι προσχηματικό διάλογο.

Στο δρόμο προς τις εκλογές, στα τυφλά

Η χώρα μπήκε στην ευθεία των εκλογών, των πιο κρίσιμων εκλογών της μεταπολιτευτικής περιόδου. Τα πρώτα δείγματα από την προεκλογική περίοδο, δεν είναι αισιόδοξα. Πολιτικοί και πολιτικά κόμματα, δίνουν την εντύπωση πως δεν κατάλαβαν τίποτε από την κρίση που περνά το ίδιο πολιτικό σύστημα και χρησιμοποιούν τις παλιές μεθόδους χειραγώγησης των ψηφοφόρων.
Όπως τουλάχιστον καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, το πολιτικό σκηνικό είναι ιδιαίτερα ρευστό και δείχνει να έχει περάσει  η εποχή του δικομματισμού.

Η τυραννία της κοινής γνώμης

«H “τυραννία της κοινής γνώμης”. Αυτή η τυραννία δημιουργεί τα σπάταλα κράτη και τις κυβερνήσεις που υποτάσσονται στις απαιτήσεις των συντεχνιακών ενώσεων, αντί στις ανάγκες του δημοσίου συμφέροντος». Δανείζομαι από το εξαιρετικό βιβλίο του φίλου Γιώργου Σιακαντάρη[1], την άποψη αυτή του Αλέξις ντε Τοκβίλ, ο οποίος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς στοχαστές του 19^ου αιώνα. Και όπως σημειώνει ο Γ. Σιακαντάρης, μοιάζει να το έγραψε για την Ελλάδα του σήμερα.
Δεν μπορούν να δημιουργηθούν κέντρα αποτοξίνωσης τοξικομανών, επειδή καμιά γειτονιά δεν τα δέχεται. Δεν καταφέραμε εδώ και 30 χρόνια να λύσουμε το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών μας, επειδή ο ένας τα έστελνε στη γειτονιά του άλλου και μάλιστα, σήκωνε και μπαϊράκι, ανταρτοπόλεμο.

Η χώρα των θαυμάτων

Οι έλληνες πολίτες «πέφτουν από τα σύννεφα» τον τελευταίο καιρό, με όσα ακούνε από τα μέσα ενημέρωσης. Πάνω από 36.000 ήταν αυτοί που έπαιρναν για πολλά χρόνια προνοιακά επιδόματα, χωρίς να τα δικαιούνται. «Τυφλοί» που έβλεπαν, ανάπηροι… αρτιμελείς, γυναίκες που κατόρθωσαν να γεννάνε δύο με τρία παιδιά το χρόνο. Θαύματα!
Αυτά, τις τελευταίες ημέρες. Λίγο νωρίτερα, μάθαμε πως γιατροί πλούτισαν γράφοντας συνταγές με το κιλό και το αζημίωτο, φυσικά. Φαρμακοποιοί χρέωναν στα νοσοκομεία με πολλαπλάσια τιμή τα φάρμακα που προμήθευαν. Νοσοκομειακοί υπάλληλοι έκαναν παραγγελίες υλικών που δεν χρειάζονταν και γέμιζαν τις αποθήκες… και πλούτιζαν, φυσικά, κατακλέβοντας το δημόσιο.

Κόμματα και θρύψαλα

 Μιχάλης Κυριακίδης


Με την ανακοίνωση σήμερα του κόμματος Κατσέλη – Καστανίδη, απλώνεται το πολιτικό σκηνικό, με μια σειρά κομμάτων που γέννησε η οικονομική κρίση. Το κόμμα Καμμένου που προηγήθηκε, συγκεντρώνει τους «αγανακτισμένους» της δεξιάς. Νέα κόμματα, που συμμετέχουν στη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» συμμαχία και προσπαθούν να καρπωθούν τη λαϊκή αγανάκτηση και θυμό για τα σκληρά μέτρα που επέβαλαν τα μνημόνια. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για κόμματα διαμαρτυρίας που έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα στο χώρο της «παραδοσιακής» Αριστεράς. «Αγανακτούν», καταγγέλλουν και διαμαρτύρονται. Έως εκεί. Δεν προτείνουν τίποτε, ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάνουν προτάσεις χωρίς αντίκρισμα, χωρίς σχεδιασμό, σε επίπεδο καφενείου, καθώς γνωρίζουν ότι δεν θα κληθούν ποτέ να τις υλοποιήσουν. Κάποιοι άλλοι θα «τραβήξουν» το κουπί.

Υπάρχει προοδευτική διέξοδος;

Οι εκλογές πλησιάζουν, σε ένα ασαφές πολιτικό σκηνικό, όπου για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τα σενάρια διακυβέρνησης είναι περισσότερα από δύο.

Οι πολίτες που μπορεί στις δημοσκοπήσεις να δηλώνουν αυθόρμητα τι θα ψηφήσουν, όσο πλησιάζουν οι κάλπες σκέφτονται με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα των εκλογών. Ποια είναι η εναλλακτική λύση διακυβέρνησης; Με αυτό το ερώτημα θα προσέλθουν στις κάλπες, αλλάζοντας τα δεδομένα που μας δείχνουν τα γκάλοπ. Θυμίζω πως ξεφούσκωσε κάποιο δημοσκοπικό 18%...

Και τώρα;

Η συμφωνία που αποτρέπει μια ανεξέλεγκτη χρεωκοπία της Ελλάδας, είναι γεγονός. Μια βαθιά ανάσα για όλους και κυρίως όλους αυτούς που έχουν συναίσθηση τι σημαίνει χρεωκοπία. Οι όροι είναι πράγματι σκληροί, κυρίως για τους απλούς πολίτες, εργαζόμενους, συνταξιούχους και άνεργους. Είναι, ωστόσο, ιστορική για το μέλλον της χώρας διότι θέτει τις προϋποθέσεις για έξοδο από την βαθιά κρίση, οικονομική, κοινωνική και πολιτική. «Μεγάλο βήμα, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της χώρας», τη χαρακτήρισε την ο Λουκάς Παπαδήμος. Και έχει απόλυτο δίκιο.

Ωστόσο, το τι θα γίνει από εδώ και πέρα, θα εξαρτηθεί από εμάς. Από το πώς το πολιτικό μας σύστημα θα αξιοποιήσει τις προϋποθέσεις. Θα προχωρήσει στις θεσμικές αυτές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες ή θα ακολουθήσει την πεπατημένη, με δήθεν «μεταρρυθμίσεις» να κοροϊδέψουμε τους «κουτόφραγκους» και όταν έρθει η ώρα για να πάρουμε την επόμενη δόση, βλέπουμε…

Η ανάγκη ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς

Το άρθρο αυτό, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα», στις 31/01/2012

Το πολιτικό μας σύστημα, με έναν πρωτοφανή αυτισμό, φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα. Ακόμη και εκείνοι που συνειδητοποιούν το τεράστιο οικονομικό, αλλά και πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, παρακολουθούν με μεγάλη αμηχανία τα τεκταινόμενα.Γίνεται όλο και πιο σαφές πως η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά βλέπει την κρίση ως μια ευκαιρία να ξαναβρεθεί στην κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την ίδια συνταγή Παπανδρέου που τον οδήγησε σε αδιέξοδο. Τεράστια πολιτική ανευθυνότητα, την οποία όμως η χώρα και ο λαός της κινδυνεύουν να την πληρώσουν πολύ ακριβά.

Στο ΠΑΣΟΚ, αφού η κυβέρνηση Παπανδρέου πορεύτηκε για δύο χρόνια «έτσι, χωρίς πρόγραμμα», χωρίς στόχους, χωρίς έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση, χωρίς προτάσεις, εγκλωβισμένη στο «λεφτά υπάρχουν», τώρα βιώνουν την κατάρρευσή του. Ωστόσο, παρακολουθώντας τις δηλώσεις αλλά και κινήσεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνεται κανείς πως θεωρούν ότι η ανασυγκρότηση του Κινήματος είναι μια δική τους, εσωτερική υπόθεση. Υπόθεση μηχανισμών, ισορροπιών, εσωτερικών συμμαχιών. Σαν να μη βιώνουμε αυτή τη σεισμικών διαστάσεων κρίση σε όλα τα επίπεδα. Πρόβλημά τους. Η κοινωνία, ο προοδευτικός κόσμος της χώρας αναζητά διέξοδο, χωρίς να θεωρεί το οποιοδήποτε κόμμα «ιερό θέσφατο».

Οι «ανανήψεις» των τελευταίων ημερών, ενόψει της διαδοχής, κάποιων στελεχών του - που μετατρέπονται σε «αντιμνημονιακούς» εκ των υστέρων [...] - είναι αστείες και δείχνουν τη μεγάλη αμηχανία στην οποία βρίσκονται. [...] Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, πάντως, πως κάνουν κακό στον εαυτό τους, στο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα στη δημοκρατική παράταξη, την οποία οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη αναξιοπιστία.